Θέατρο, δημόσιος χώρος και η πολιτική της ασέβειας
Θέατρο, δημόσιος χώρος και η πολιτική της ασέβειας Όταν μια πόλη αφήνει τον πολιτισμό απροστάτευτο και τους δημόσιους χώρους έρμαια της εμπορευματοποίησης, χάνει κάτι πολύ περισσότερο από παραστάσεις ή δέντρα: χάνει το συλλογικό πνεύμα και την κοινωνική συνοχή που κάνουν την πόλη ζωντανή. Από τη συζήτηση για τη μεταφορά ή όχι του Θεάτρου Ανατολικής Τάφρου, μέχρι την ανοχή στην παρενόχληση καλλιτεχνών — όπως στην παράσταση «Ο Θάνατος του Εμποράκου» με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη — η αδιαφορία δεν είναι τυχαία· είναι και αυτή πολιτική επιλογή. Πάντως, για να είμαστε καθ’ όλα ειλικρινείς, το πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξη ενός θεάτρου μέσα στην πόλη — και μάλιστα ενός χώρου που προϋπήρχε των κατοικιών βραχυχρόνιας μίσθωσης και της ανεξέλεγκτης τουριστικής κίνησης, η οποία πλέον λειτουργεί σαν επιδημία και καθορίζει κάθε πτυχή της κοινωνικής και δημόσιας ζωής. Εδώ αξίζει να τονίσουμε ότι μια πόλη χωρίς κεντρικά προσβάσιμο θέατρο είναι μια πόλη για τους λίγους. Και ναι, το Θέα...
