Νοσοκομείο Χανίων: Από την απαξίωση στη μάχη για δημόσια υγεία και συνδικαλιστικές ελευθερίες

Νοσοκομείο Χανίων: Από την απαξίωση στη μάχη για δημόσια υγεία και συνδικαλιστικές ελευθερίες

Το Νοσοκομείο Χανίων αποτελεί έναν από τους πιο κρίσιμους πυλώνες δημόσιας υγείας στην Κρήτη. Ωστόσο, η χρόνια απαξίωση, η αδράνεια των υπευθύνων και οι πολιτικές λιτότητας έχουν οδηγήσει σε μια κατάσταση διάλυσης που δεν μπορεί να μείνει χωρίς απάντηση. Άλλωστε δεν πρόκειται για ένα ζήτημα που αφορά μόνο τους υγειονομικούς, αλλά συνολικά την κοινωνία, τους ασθενείς, τους εργαζόμενους και τον κόσμο του μόχθου.

Πάντως, οι ανακοινώσεις που εκδίδει με το σταγονόμετρο το Σωματείο Εργαζομένων του Νοσοκομείου Χανίων για τα προβλήματα του ιδρύματος, χωρίς όμως να συνοδεύονται από κάλεσμα σε απεργιακές κινητοποιήσεις, είναι μισή δουλειά. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν το Σωματείο, με τη σημερινή του σύνθεση, έχει καταντήσει εργοδοτικό, επιδιώκοντας να διατηρεί καλές σχέσεις με τη Διοίκηση του Νοσοκομείου. Μια Διοίκηση που, συνυπεύθυνη για την απαξίωση του ιδρύματος –όπως και οι προηγούμενες– αρκείται να προβάλλει κάθε μικρή ή μεγάλη αλλαγή στις θέσεις εργασίας ως δήθεν έργο που επιτελεί. Όσο για την Αριστερά μέσα στο Σωματείο –αν πράγματι υπάρχει και δεν είναι απλώς διακοσμητική– έχει κι αυτή τις δικές της ευθύνες.

Κι αυτά δεν τα αναφέρω ως κάποιος εξωτερικός παρατηρητής, αλλά ως ασθενής που μπαινοβγαίνει στο νοσοκομείο από το 2010 μέχρι σήμερα. Και δεν είμαι ο μόνος που ζητά από όσους υπερασπίζονται τη δημόσια υγεία ή, έστω, εργάζονται στον χώρο αυτόν, να υπερασπιστούν την επιστήμη τους και στο πολιτικό επίπεδο. Το Νοσοκομείο, ειδικά επί της διακυβέρνησης Μητσοτάκη και με αφετηρία την πανδημία του κορονοϊού, οδηγείται σε διάλυση. Ως πότε θα γίνεται ανεκτή η καταστροφή; Και ως πότε οι συνδικαλιστικές ηγεσίες θα αποφεύγουν να αναλάβουν τις αναγκαίες πρωτοβουλίες ώστε να αναδειχθεί το Νοσοκομείο Χανίων σε ένα από τα κέντρα του αγώνα για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας, της περίθαλψης και της πρόληψης (που κι αυτή πρέπει να συνυπολογίζεται στις σχετικές συζητήσεις), αντί να μεταθέτουν τις ευθύνες για την απουσία κινητοποιήσεων στους ασθενείς, τους συνοδούς και τους υπόλοιπους εργαζόμενους;

Ασφαλώς δεν είναι μόνο το ζήτημα της δημόσιας υγείας. Είναι και ζητήματα συνδικαλιστικής ελευθερίας και δημοκρατίας, που κάθε εργαζόμενος και κάθε Σωματείο ή Συνδικάτο οφείλει να αντιμετωπίσει. Κι εκεί το Σωματείο Εργαζομένων του Νοσοκομείου Χανίων έχει υποχρέωση να πάρει ξεκάθαρη θέση. Μπροστά μας βρίσκεται η πανελλαδική απεργία που έχει προκηρύξει η ΑΔΕΔΥ την ημέρα κατάθεσης του νομοσχεδίου για το Πειθαρχικό Δίκαιο, ώστε να μην επιτρέψουμε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη να διαλύσει τον συνδικαλισμό και τα εργασιακά μας δικαιώματα. Η κυβέρνηση σχεδιάζει, μέσα στο καλοκαίρι, να καταθέσει νομοσχέδιο αυστηροποίησης του Πειθαρχικού Δικαίου των δημοσίων υπαλλήλων: μετατρέπει την άρνηση αξιολόγησης σε «ιδιώνυμο» αδίκημα με ποινή απόλυσης, αυστηροποιεί τις ποινές, διευρύνει τις περιπτώσεις απόλυσης υπαλλήλων χωρίς τη γνώμη του Πειθαρχικού Συμβουλίου και καταργεί τη συμμετοχή αιρετών εκπροσώπων των εργαζομένων στα Πειθαρχικά Συμβούλια. Μετά την αποτυχία της να εφαρμόσει την αξιολόγηση συνολικά στο Δημόσιο και μετά την αποτυχία της να τσακίσει το εκπαιδευτικό κίνημα παρά τις πάνω από 2.000 διώξεις, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχειρεί τώρα μια «φυγή προς τα εμπρός». Βάζει στο στόχαστρο τις μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο και, πάνω απ’ όλα, το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα, που στάθηκε εμπόδιο στις πιο αντιδραστικές της επιθέσεις.

Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ αναδεικνύει ξεκάθαρα την κρίση και τη σαπίλα της κυβέρνησης των «αρίστων». Οι ίδιοι που απαιτούν αξιολόγηση για να απολύουν δημοσίους υπαλλήλους, ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει «δημοσιονομικός χώρος» για επιστροφή των δώρων, για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για χρηματοδότηση και προσλήψεις στα νοσοκομεία που καταρρέουν. Την ίδια ώρα όμως ανακοινώνουν εξοπλιστικά προγράμματα μαμούθ ύψους 26 δισ. ευρώ και συζητούν για την αγορά «αντιπυραυλικών θόλων» από το Ισραήλ. Και ενώ δηλώνουν πως «δεν υπάρχουν χρήματα για τις ανάγκες μας», τα εκατομμύρια από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ καταλήγουν στις τσέπες υπουργών, κομματικών στελεχών και «κολλητών» της ΝΔ. Παράλληλα, μέσα στο καλοκαίρι φέρνουν νομοσχέδιο που επιβάλλει 13 ώρες δουλειάς, προσφέροντας ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία στα αφεντικά να αποσπούν κέρδη από την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Και, σαν να μην έφταναν αυτά, έχουν τον Πλεύρη να σπέρνει ρατσισμό ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες, νομιμοποιώντας ακροδεξιά και φασιστική ρητορική.

Αυτή η κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να ανατραπεί. Δεν αρκεί να περιμένουμε να πέσει από το βάρος των σκανδάλων της – του ΟΠΕΚΕΠΕ, των Τεμπών, της Πύλου, των υποκλοπών. Είναι μια κυβέρνηση στριμωγμένη από τη μαζική κοινωνική οργή, που συνεχίζει όμως να χτυπά τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους. Σήμερα όλοι οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε κίνηση: οι υγειονομικοί αγωνίζονται για να σώσουν το ΕΣΥ από την ιδιωτικοποίηση και για να μην γίνουν «Τέμπη» τα νοσοκομεία μας, οι εκπαιδευτικοί μάχονται για δημόσια σχολεία και ενάντια σε διώξεις και απολύσεις, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ διεκδικούν μονιμοποίηση χιλιάδων συμβασιούχων και την κατάργηση της διάταξης Βορίδη. Με λίγα λόγια, η συμμετοχή όλων στην απεργία της ΑΔΕΔΥ είναι απαραίτητη, για να μπλοκάρουμε το αντιδραστικό νομοσχέδιο για το Πειθαρχικό Δίκαιο. Και το επόμενο μεγάλο αγωνιστικό ραντεβού είναι η πανεργατική κινητοποίηση στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης στις 5 και 6 Σεπτέμβρη. Γνωρίζουμε καλά πως πρόκειται για μια κυβέρνηση αδύναμη, αλλά και επικίνδυνη. Στον αγώνα για να την ανατρέψουμε, κανείς δεν περισσεύει και κανείς δεν δικαιούται να απουσιάζει.

Ειρηναίος Μαράκης

21/8/2025