Για το «κόμμα» Καρυστιανού

 

Για το «κόμμα» Καρυστιανού 

Μπορούν γυναίκες όπως η Μαρία Καρυστιανού να πολιτευτούν; Ή ακόμη να οργανώσουν το δικό τους κόμμα; Ασφαλώς και μπορούν. Θεωρητικά. Γιατί, στην πράξη, το τεράστιο κόστος και μόνο να υπολογίσει κανείς, αρκεί για να αντιληφθεί τους περιορισμούς που βάζει η αστική δημοκρατία, προκειμένου να μην υπάρξει εκπροσώπηση των φτωχών, της εργατικής τάξης και των κοινωνικά αποκλεισμένων. Η Αριστερά, και κυρίως η αντικαπιταλιστική, γνωρίζει πολύ καλά αυτή την πραγματικότητα. Αλλά η Καρυστιανού, για να το πούμε κι αυτό, δεν συγκαταλέγεται στις τάξεις των φτωχών... ή της Αριστεράς.

Έχει ενδιαφέρον, πάντως, να παρατηρήσουμε ότι όσοι και όσες κατηγορούν την Καρυστιανού πως θέλει να ιδρύσει κόμμα, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ανήκουν σε κόμματα εξουσίας (κυρίως της Νέας Δημοκρατία). Σε κόμματα τα οποία, με την πολιτική τους, έχουν οδηγήσει στην απαξίωση της πολιτικής συμμετοχής και δράσης. Όσο για την ίδια την Καρυστιανού; Αν, λέω αν, τελικά προχωρήσει στη δημιουργία κόμματος, όπως φαίνεται ότι θα συμβεί με τις πρόσφατες δηλώσεις της, θα δείξει αμέσως στο κοινό ότι και η ίδια είναι πολιτικά αφερέγγυα, και για αυτό επικίνδυνη, αφού εδώ και καιρό επαναλάμβανε με κάθε τρόπο ότι δεν έχει σκοπό να το κάνει. Θα δει ο κόσμος αυτή την αντίφαση; Πιστεύω πως όχι. Ή, έστω, θα την παραβλέψει. Όχι επειδή είναι ανόητος, αλλά επειδή αναζητά εναλλακτική μέσα στη δικαιολογημένη οργή του.

Ερωτήματα και κριτική 

Κι εδώ αναδεικνύεται το ουσιαστικό ερώτημα: τι έχει κάνει η Αριστερά για να κερδίσει τον κόσμο της εργατικής τάξης και των γειτονιών στο πλευρό της; Τι είδους πρωτοβουλίες έχει αναλάβει; Πρόκειται για ένα μεγάλο και κρίσιμο ζήτημα. Προσωπικά, δεν θα καταδικάσω την Καρυστιανού αν κάνει κόμμα. Σε ένα σύστημα ανθρωποφαγίας, ο καθένας και η καθεμιά αναζητούν τρόπους να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που τους κατακλύζουν. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι μια τέτοια επιλογή θα μείνει εκτός κριτικής. Το κάλεσμα της Καρυστιανού για διαδηλώσεις την περίοδο της ΔΕΘ, με αναφορά στο «γενικό καλό», δείχνει μια πολιτική κατεύθυνση μη σύγκρουσης, διαχείρισης και αποπολιτικοποίησης ιδιαίτερα προβληματική. Ιστορικά, τέτοιες επιλογές καταλήγουν πάντα να λειτουργούν ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής και των αγώνων, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι δεν είναι αυτή η στόχευση της. Βέβαια, οι άνθρωποι αξιοποιούν τις ιδέες και τα εργαλεία που έχουν στη διάθεσή τους ή εκείνα που τους παραχωρούνται. Και η Καρυστιανού δεν έκρυψε την πολιτική της καταγωγή. Τουλάχιστον, η παρέμβαση των εργατικών σωματείων και της Αριστεράς στις κινητοποιήσεις της ΔΕΘ έδωσε τον απαραίτητο αγωνιστικό τόνο.

Η κριτική δεν μπορεί να μείνει σε αυτό, αν και κατά τη γνώμη μου είναι το βασικότερο στοιχείο. Η πλειοψηφία των μελών του ΔΣ του Συλλόγου αναδεικνύει ακόμα μία πλευρά. Συγκεκριμένα, καθώς διαβάσουμε στον «902.gr,» η Ελ. Βασάρα, που συνυπογράφει την κοινή δήλωση της πλειοψηφίας των μελών του ΔΣ, εξήγησε στα «Παραπολιτικά» πως το έκαναν για να ξεκαθαρίσουν ότι «δεν έχουμε καμία σχέση με όλο αυτό». Όπως είπε, «δεν είναι σωστό», με την ιδιότητα του προέδρου του Συλλόγου να κάνει δηλώσεις για τον σχηματισμό «κινήματος» το οποίο πιθανόν να μετεξελιχθεί σε κόμμα. «Αυτές οι ενέργειες, κατά τη γνώμη μας, όχι μόνο δεν εκφράζουν τον Σύλλογο, αλλά δρουν αποπροσανατολιστικά στον αγώνα που δίνουμε εμείς οι γονείς και οι συγγενείς των θυμάτων για την αποκάλυψη όλων των πλευρών του εγκλήματος», ανέφερε η Ελ. Βασάρα. Υπογράμμισε, επίσης, πως κατά την προσωπική της άποψη, «δεν μπορείς να είσαι πρόεδρος του Συλλόγου των Συγγενών και να δημιουργείς κόμμα».

Ενόψει της δίκης, η Ελ. Βασάρα σημείωσε ακόμα πως οι συγγενείς θα αγωνιστούν για να αναδειχθούν οι αιτίες της σύγκρουσης, παίρνοντας αποστάσεις από τη δήλωση της Μ. Καρυστιανού που είπε «τι ενδιαφέρον μπορεί να έχει μια δίκη που δεν περιέχει το θέμα της πυρόσφαιρας;».

Το κρίσιμο ερώτημα παραμένει: θα συνδεθεί το κίνημα των Τεμπών με τις υπόλοιπες μάχες; Με την Παλαιστίνη, τις απεργίες, τη δημόσια υγεία και παιδεία, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων; Ή θα μείνει περιορισμένο στο δικαστήριο και στην ανάθεση στους πολιτικούς; Αν είμαστε ειλικρινείς, εκεί οι δυνατότητες είναι ελάχιστες. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι οι πρωτοβουλίες που θα πάρει η Αριστερά όπως η απόφαση για απεργία τη μέρα της ψήφισης του Προϋπολογισμού που ξεκίνησε από τον Συντονισμό Εργατικής Αντίστασης και τις Παρεμβάσεις. Και μόνο έτσι μπορεί να κερδίσει τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες σε μια συνολική πάλη (για την ανατροπή). Κάπου εδώ αναδεικνύονται οι ευθύνες της Καρυστιανού, που οργανώνει μια παρέμβαση χωρίς αιχμές που, μεταξύ άλλων, υπονομεύει και τον δικό της αγώνα. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η σιωπή της σχετικά με την αγροτική εξέγερση και τα μπλόκα, οι σύμβουλοι που περιτριγυρίζουν την Καρυστιανού (π.χ. ο Καραχάλιος) αλλά, κυρίως, η εκδήλωση για τα Τέμπη που πραγματοποιήθηκε φέτος το καλοκαίρι στα Χανιά, ανήμερα της επετείου της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Δίστασα να αναφέρω δημόσια το περιστατικό αλλά τώρα, κάμφθηκαν οι αντιστάσεις μου. Στην εκδήλωση συμμετείχαν περίπου πέντε χιλιάδες άνθρωποι – μια πραγματική διαδήλωση. Κι όμως, μετά τις κεντρικές ομιλίες και τρεις-τέσσερις προσυμφωνημένες παρεμβάσεις, αντί να ακολουθήσει διάλογος με το κοινό, η εκδήλωση συνεχίστηκε με συναυλία του Βασίλη Σκουλά. Ωραίο, ε; Αντίθετα, στην περσινή εκδήλωση στο Ρέθυμνο, όπου ανάμεσα στους οργανωτές ήταν και το Εργατικό Κέντρο της πόλης, μετά τις τοποθετήσεις υπήρξε πλούσιος και γόνιμος διάλογος με το κοινό. Και αυτή η διαφορά είναι αποκαλυπτική για όλη τη συζήτηση σχετικά με το «κόμμα» Καρυστιανού.

Ειρηναίος Μαράκης