Γνώμες #2

 

• Ας είμαστε ειλικρινείς: όταν μια εφημερίδα ή ένα μαγαζί λειτουργεί με τη λογική της αυτοδιαχείρισης ή του συνεταιρισμού, είναι απογοητευτικό να ακούμε για απλήρωτους μισθούς, «έναντι» πληρωμές ή ακόμα και για απολύσεις. Ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση είναι να μαθαίνουμε ότι οι εργαζόμενοι/ες στην «Εφημερίδα των Συντακτών» έμειναν για ενάμιση χρόνο απλήρωτοι, χωρίς να υπάρξει ούτε μία κίνηση διαμαρτυρίας.

• Κι όμως, στο όνομα της «αντικειμενικής», «ερευνητικής» και «προοδευτικής» δημοσιογραφίας, αυτό όφειλε να έχει αποκαλυφθεί από νωρίς. Δεν έγινε. Γιατί; Επειδή είναι εύκολο να καταγγέλλεις την εργοδοτική αυθαιρεσία παντού αλλού και, κυρίως, στους πολιτικούς σου αντιπάλους. Το δύσκολο είναι να σταθείς απέναντι στις καταστάσεις που αφορούν τη δική σου ζωή και την εργασιακή σου εμπειρία.

• Υπάρχουν φορές που και οι κρίνοντες κρίνονται. Κι εκεί, οι εργαζόμενοι της «Εφημερίδας των Συντακτών» φάνηκαν λίγοι. 

• Ωστόσο, η πώληση της εφημερίδας δεν μπορεί να θεωρηθεί ήττα της Αριστεράς. Η «Εφημερίδα των Συντακτών» δεν είχε ποτέ τέτοια εμβέλεια. Αντίθετα, πρόκειται για ήττα μιας συγκεκριμένης λογικής μέσα στην Αριστερά: της διαχειριστικής λογικής. Της λογικής που κυβέρνησε κάποτε, που δεν διεκδικεί και δεν συγκρούεται για τα δικαιώματά της ούτε στο πιο απλό ζήτημα. Κρίμα…

• Επίσης, καλό θα ήταν να μην κατηγορούμε τους απλούς πολίτες και εργαζόμενους ότι εκείνοι ευθύνονται για την κατάσταση στην οποία βρέθηκε η Εφημερίδα, μόνο και μόνο επειδή δεν την αγόραζαν. Η κρίση του Τύπου και η κακοδιαχείριση δεν μπορούν να φορτωθούν στις πλάτες των αναγνωστών.

• Τέλος, αν κάποιος – είτε εργαζόμενος στην Εφημερίδα των Συντακτών, είτε αναγνώστης – πιστεύει ότι το φύλλο θα συνεχίσει ως ανεξάρτητο και αδέσμευτο, είναι βαθιά γελασμένος. Γιατί, αλήθεια, ποιος πιστεύει ότι ο Μελισσανίδης αγόρασε την Εφημερίδα για φιλανθρωπικούς λόγους;

        Αριστερός Σχολιασμός