Γνώμες #1

 

• Μπορούν γυναίκες όπως η Μάγδα Φύσσα ή η Μαρία Καρυστιανού να πολιτευτούν; Ή ακόμη να οργανώσουν το δικό τους κόμμα; Ασφαλώς και μπορούν. Θεωρητικά. Γιατί, στην πράξη, το τεράστιο κόστος και μόνο να υπολογίσει κανείς, αρκεί για να αντιληφθεί τους περιορισμούς που βάζει η αστική δημοκρατία, προκειμένου να μην υπάρξει εκπροσώπηση των φτωχών, της εργατικής τάξης και των κοινωνικά αποκλεισμένων. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά γνωρίζει πολύ καλά αυτή την πραγματικότητα.

• Έχει ενδιαφέρον, πάντως, να παρατηρήσουμε ότι όσοι και όσες κατηγορούν την Καρυστιανού πως θέλει να ιδρύσει κόμμα, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ανήκουν σε κόμματα εξουσίας. Κόμματα τα οποία, με την πολιτική τους, έχουν οδηγήσει στην απαξίωση της πολιτικής συμμετοχής και δράσης. Όσο για την ίδια την Καρυστιανού; Αν, λέω αν, τελικά προχωρήσει στη δημιουργία κόμματος, θα δείξει αμέσως στο κοινό ότι και η ίδια είναι πολιτικά αφερέγγυα, αφού εδώ και καιρό επαναλαμβάνει ότι δεν έχει σκοπό να το κάνει. Θα δει ο κόσμος αυτή την αντίφαση; Πιστεύω πως όχι. Ή, έστω, θα την παραβλέψει. Όχι επειδή είναι ανόητος, αλλά επειδή αναζητά εναλλακτική μέσα στη δικαιολογημένη οργή του.

• Κι εδώ αναδεικνύεται το ουσιαστικό ερώτημα: τι έχει κάνει η Αριστερά για να κερδίσει τον κόσμο της εργατικής τάξης και των γειτονιών στο πλευρό της; Τι είδους πρωτοβουλίες έχει αναλάβει; Πρόκειται για ένα μεγάλο και κρίσιμο ζήτημα. Προσωπικά, δεν θα καταδικάσω την Καρυστιανού αν κάνει κόμμα. Σε ένα σύστημα ανθρωποφαγίας, ο καθένας και η καθεμιά αναζητούν τρόπους να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που τους κατακλύζουν. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι μια τέτοια επιλογή μένει εκτός κριτικής.

• Το κάλεσμα της Καρυστιανού για διαδηλώσεις την περίοδο της ΔΕΘ, με αναφορά στο «γενικό καλό», δείχνει μια πολιτική κατεύθυνση που θεωρώ προβληματική. Βέβαια, οι άνθρωποι αξιοποιούν τα εργαλεία που έχουν στη διάθεσή τους – ή εκείνα που τους παραχωρούνται. Τουλάχιστον, η παρέμβαση των εργατικών σωματείων και της Αριστεράς, πλην του ΚΚΕ, στις κινητοποιήσεις έδωσε τον απαραίτητο αγωνιστικό τόνο.

• Το κρίσιμο ερώτημα παραμένει: θα συνδεθεί το κίνημα των Τεμπών με τις υπόλοιπες μάχες; Με την Παλαιστίνη, τις απεργίες, τη δημόσια υγεία και παιδεία, την υπεράσπιση δικαιωμάτων; Ή θα μείνει περιορισμένο στο δικαστήριο και στην ανάθεση σε πολιτικούς; Αν είμαστε ειλικρινείς, εκεί οι δυνατότητες είναι ελάχιστες.

• Το ζήτημα, λοιπόν, είναι οι πρωτοβουλίες που θα πάρει η Αριστερά. Για να κερδίσει τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες σε μια συνολική πάλη (για την ανατροπή). Και εδώ χωράει και η Καρυστιανού. Με τις ευθύνες της, βεβαίως.

• Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εκδήλωση που έγινε στα Χανιά για τα Τέμπη, ανήμερα της επετείου της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Περίπου πέντε χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν – μια πραγματική διαδήλωση. Κι όμως, μετά τις κεντρικές ομιλίες και τρεις-τέσσερις προσυμφωνημένες παρεμβάσεις, αντί να ακολουθήσει διάλογος με το κοινό, η εκδήλωση συνεχίστηκε με συναυλία. Ενδιαφέρον, έτσι; Αντίθετα, στην περσινή εκδήλωση στο Ρέθυμνο, όπου ανάμεσα στους οργανωτές ήταν και το Εργατικό Κέντρο της πόλης, μετά τις τοποθετήσεις υπήρξε διάλογος με το κοινό. Και αυτή η διαφορά είναι αποκαλυπτική.

   

  Αριστερός Σχολιασμός