Αναφορά στον Νίκο Ρωμανό

Αναφορά στον Νίκο Ρωμανό

Του Ειρηναίου Μαράκη

Η δίκη του έγινε τον άγριο Νοέμβρη, το ένιωθε άραγε κι εκείνος;
Ο Τύπος πάντως τον πρόβαλε ανοιχτά σαν αιμοβόρο κτήνος.
Τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί· παράξενο δεν ήταν:
η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ' αυτόν, μιαν άλλη απειλή.

Το 'παν επίσης λαϊκοί ένα σωρό, στον συνεργάτη ενός εντύπου,
μα ο Μπιθικώτσης τον διώχνει και του λέει: «Πού να σου εξηγώ…»
Δεν είχε μάρτυρες εκτός τ' αφεντικό και τη νοικοκυρά του.
Οι δικηγόροι λέγαν ανώμαλη ψυχή, κοιτάξτε τα χαρτιά του.

Νίκο, χωριό συσκοτισμένο
Νίκο, ποιοι σ' έχουν κυκλωμένο;

Ο ίδιος ξέγραψε απ' αρχής τον εαυτό του, το είπε: «Πρέπει να πεθάνω!»
Μπήκε στον κόπο δηλαδή των δικαστών, μα αυτοί δεν μπήκαν στον δικό του.
Καθώς διηγόταν την ζωή του [σε κουφούς], θαρρούσα δεν θ' αντέξω.
[Το δικαστήριο λειτουργούσε μέσα εκεί, μα η δικαιοσύνη ήταν απ' έξω.]

Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο - Διονύσης Σαββόπουλος

Ακόμα ένα κείμενο για τον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό, για την ανάλγητη, σκληρή και φασίζουσα πολιτική της έκπτωτης κυβέρνησης Σαμαρά καθώς και για το κίνημα αλληλεγγύης. Ξεκινάμε να δώσουμε απαντήσεις σε όλους όσους εγκληματούν πάνω στον νεαρό απεργό πείνας, σε όσους εγκληματούν στο κοινωνικό σύνολο που διεκδικεί ισότητα και δικαιοσύνη, που διεκδικεί την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης.

Ξεκινάμε με τα απλά, με τα γεγονότα. Και με βάση τις παραδοχές τις αστικής δημοκρατίας και του συστήματος δικαιοσύνης της, όχι με τις δικές μας επιθυμίες. Το έγκλημα του Ρωμανού και για το οποίο εκτίει την ποινή του είναι ότι διέπραξε ληστεία τράπεζας, στο Βελβεντό. Η κατηγορία ότι είναι και τρομοκράτης κατέπεσε. Από μόνο του αυτό μας δείχνει ότι είναι ένας ποινικός κρατούμενος. Διεκδικεί τα προβλεπόμενα από το νόμο, να σπουδάσει. Πέρασε στη σχολή της επιλογής του και έχει αυτό το δικαίωμα, δικαίωμα που παρέχει ο νόμος και το οποίο μέσα σε μια ευνομούμενη πολιτεία λειτουργεί σωφρονιστικά, δηλαδή προστατεύει από την επανάληψη εγκλημάτων που βαραίνουν συγκεκριμένους κρατούμενους και τους παραδίδει έτοιμους, μαθησιακά και ψυχολογικά, στην κοινωνία. Αυτή τη στιγμή το κράτος, η κυβέρνηση αυτοαναιρείται. Παραβιάζει τους νόμους της. Τι φοβάται η κυβέρνηση; Μήπως ομολογεί ότι οι νόμοι της, το σωφρονιστικό της σύστημα δεν λειτουργεί; Καθόλου απίθανο εάν υπολογίσουμε, ότι οι σύγχρονες φυλακές αποτελούν κέντρο άνθισης και υποστήριξης του εγκλήματος κι όχι καταστολής του. Αλλά τι ευθύνει έχει γι' αυτό ένας κρατούμενος σαν τον Ρωμανό; Απαντήστε σε αυτό, κύριοι.

Πάμε σε κάτι άλλο τώρα. Ο Ρωμανός, στην τρυφερή ηλικία των 16 ετών, στην ηλικία της αμφισβήτησης και των ονείρων, είδε τον καλύτερο φίλο του να δολοφονείται από αστυνομικό. Είχε ήδη μια πολιτική συνείδηση κι αυτή ωρίμασε άγρια, βίαια και ριζικά μετά από αυτό το γεγονός. Άνθρωποι που υποτίθεται εξασφαλίζουν την ευνομία και την ισοπολιτεία, ο τελευταίος κρίκος μιας μεγάλης αλυσίδας που υπερασπίζεται τη δημοκρατική λειτουργία του τόπου, η αστυνομία, δολοφονεί μαθητές που εκφράζουν την αμφισβήτηση τους στους θεσμούς. Κάτι που αποτελεί σημάδι υγείας, υποτίθεται, για μια αστική δημοκρατία. Αλλά έτσι ενεργούν οι δικτατορίες ή οι αστικές δημοκρατίες σε κρίση. Είναι απλό. Σε περιόδους ευημερίας, σε περιόδους που καλλιεργούνται κοινωνικές «συμαχίες» που καταστέλουν και συμβιβάζουν τη διάθεση του κόσμου για αλλαγές, η βία χρησιμοποιείται με ένα έμμεσο τρόπο, παρουσιαζόμενη ως εναλλακτική λύση εκεί που αμφισβητείται η κρατική νομιμότητα, το κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ κυβέρνησης και εργαζομένων. Όμως σε περιόδους κρίσης, που η δυνατότητα των από πάνω να καθορίσουν την ζωή μας σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες αποτυγχάνει, τότε επιστρατεύονται τα χειρότερα μέσα και αναδεικνύεται η πραγματική φύση των μηχανισμών. Και μόνο από αυτό, καταλαβαίνει κανείς πόσο υποκριτικό, ηλίθιο και ανέφικτο είναι το αίτημα για εκδημοκρατικοποίηση της αστυνομίας που βγαίνει από διάφορες πλευρές στην Αριστερά. Αλλά γι’ αυτό θα οποθετηθούμε σε επόμενη παρέμβαση.  Δεν είναι δύσκολο, λοιπόν, να αντιληφθούμε τι άλματα έγιναν στη συνείδηση του Ρωμανού. Η αμφισβήτηση έγινε πολιτική δράση. Μην ξεχνάμε, η αμφισβήτηση των θεσμών οδήγησε στον Μάη του '68 και στο Πολυτεχνείο, αν και με άλλους όρους, μαζικούς και συγκεκριμένους.  Ο Ρωμανός επέλεξε μια πολιτική έκφραση, της οποίας μπορεί να γίνει πλούσια κριτική και έχει γίνει ήδη από την περίοδο της Πρώτης Διεθνούς, του Μαρξ και του Ένγκελς, αλλά εδώ και αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε τις πολιτικές επιλογές του. Είμαστε εδώ γιατί η δράση του αυτή στιγματίζεται ως επικίνδυνη για την κυβέρνηση, γιατί αυτή η κυβέρνηση των μνημονίων κυνηγάει κάθε άνθρωπο που αμφισβητεί την εγκληματική πολιτική της, κάθε συλλογικότητα κι εργαζόμενο που θέλει να ζήσει σαν άνθρωπος κι όχι σαν σκλάβος. Είσαι μαθητής και διαδηλώνεις στο νέο σύστημα που θέλει να είσαι εξειδικευμένος εργάτης χωρίς κριτική σκέψη; Είσαι τρομοκράτης! Διεκδικείς μισθό, σύνταξη, ένσημα, περίθαλψη; Είσαι βολεμένος!  Όμως αν είσαι ένας από τους μεγαλόσχημους απατεώνες, γόνος πλούσιας οικογένειας, κα΄ποιος που εξαγοράζει τις δημόσιες υπηρεσίες, πολιτικός ή καταχραστής; Είσαι εθνικός ευεργέτης! Λοιπόν, μήπως βλέπουμε τώρα ότι στο πρόσωπο του Ρωμανού η κυβέρνηση με την καθόλου ανεξάρτητη δικαιοσύνη της -αλλιώς θα είχε φυλακιστεί ο Λαυρεντιάδης και όλοι οι πονηροί σαν αυτόν- δεν εκδικείται το πρόσωπο αλλά μια ολόκληρη κοινωνία που διεκδικεί τα αυτονόητα, τα απλά, που πρέπει να έχει ο καθένας μας σ' αυτή τη ζωή; Δεν βλέπουμε ότι εκδικείται το κίνημα του Δεκέμβρη, τα κοινωνικά κινήματα, τους εργατικούς αγώνες;

Όταν λοιπόν σου στερούν τα δικαιώματα σου τι κάνεις; Αγωνίζεσαι! Άλλοι με απεργίες διαρκείας κι άλλοι με απεργίες πείνας. Με ότι όπλα ο καθένας μπορεί να βρε ή κρ’ινει αναγκαία για την περίστασηι. Διαφωνείτε σε αυτό;  Αξίζει να θυμηθούμε πόσοι χάθηκαν τα τελευταία χρόνια λόγω των πολιτικών της εξαθλίωσης, της ανεργίας, του ρατσισμού και του φασισμού. Πόσοι δικοί μας άνθρωποι έφυγαν μετανάστες; Πόσο οι σχέσεις μας έχουν γίνει μια ενοχλητική ρουτίνα; Και, τέλος, ποιοί είναι υπεύθυνοι για όλα αυτά; Οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών κι ο Ρωμανός ή ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο "αντιεξουσιαστής" Γιωργάκης, ο Παπαδήμος, ο Κουβέλης, οι στεγαστικές και δανειακές φούσκες, ο Καρατζαφέρης, η Χρυσή Αυγή -ναζιστικό δεκανίκι του συστήματος, ο ίδιος ο καπιταλισμός; Απαντήστε και σε αυτό το ερώτημα, παρακαλώ. Ξεκαθαρίστε τη θέση σας! Σε αυτή την δύσκολη, κοινωνικά και πολιτικά περίοδο, κανείς δεν πρέπει να κρατάει ίσες αποστάσεις. Όλα τα άλλα είναι, το λιγότερο, αποτέλεσμα άγνοιας. Γιατί, στο χειρότερο, αποτελούν συνείδηση. Επικίνδυνη συνείδηση. Στο τέλος, απαντήστε και σε αυτό το ερώτημα. Θέλετε μια κοινωνία ισονομίας για όλους κι όλες ή μια κοινωνία που η ζωή καθενός θα κρέμεται από μια κλωστή και σύμφωνα με τις επιταγές του κάθε εξουσιαστή;

Όσο για τη Χρυσή Αυγή και όσους προσπαθούν ύπουλα να κάνουν τη σύνδεση με τον Ρωμανό, όχι, δεν πρόκειται να απαρνηθούν τίποτα, αν μπουν φυλακή και αποφυλακιστούν και γι’ αυτό χρειάζεται να μπουν μέσα μια για πάντα και να διαλυθεί η ευρισκόμενη ήδη σε παρακμή συμμορία της. Το ίδιο έκαναν κι οι συνεργάτες του Χίτλερ. Δεν μετάνιωσαν ποτέ. Αντίθετα, οι περισσότεροι, έτυχαν ευεργετημάτων, καθαρίστηκε το όνομα τους και έζησαν μέχρι το τέλος της ζωής τους σαν ήρεμοι, καλοκάγαθοι ηλικιωμένοι κύριοι και κυρίες. Αλλά δεν είναι το ίδιο ο Ρωμανός κι οι νεοναζί εγκληματίες που και κόσμο έχουν δολοφονήσει και που χωμένοι βαθειά στο έγκλημα βρίσκονται και που την στήριξη του κράτους (Μιχαλολιάκος, πρώην έμμισθος συνεργάτης της ΕΥΠ) και την κυβέρνησης (σκάνδαλο Μπαλτάκου) έχουν. Ενώ ο ιστορικός τους ρόλος είναι η τρομοκρατία των εργαζομένων που διεκδικούν κι αντιστέκονται, η καταστολή κάθε δράσης για κάτι καλύτερο από τη βάση της κοινωνίας ανεξαρτήτως φυλής, σεξουαλικών προτιμήσεων, θρησκείας. Ο Γκοτζαμάνης κι ο Πατακός άλλαξαν γνώμη επειδή έκαναν φυλακή κάποτε; Απαντήστε σε αυτά τα ερωτήματα, κύριοι.

Τέλος, όσοι προσπαθείτε να μας πείσετε ότι η συγκεκριμένη ιστορία είναι ένα καλοστημένο κόλπο της κυβέρνησης για να μας αποπροσανατολίσει από τα ζητήματα καλό θα ήταν να δείτε το μεγαλειώδες κίνημα αλληλεγγύης που υπάρχει γύρω από την Υπόθεση Νίκου Ρωμανού και που κάνει όλες τις απαραίτητες συνδέσεις με τα κοινωνικά προβλήματα και ζητήματα. Υγειονομικοί, καλλιτέχνες, νοσοκομειακοί υπάλληλοι, δικηγόροι, φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι, άνεργοι, δημοτικά συμβούλια, συνταξιούχοι, αγωνιστές από κάθε χώρο ανοιγουν τα ζητήματα ενάντια στην καταστολή, στη φτώχεια, μιλούν και διεκδικούν μια διαφορετική ζωή. Αλλά εσείς κάνετε ότι δεν βλέπετε. Υπερασπίζετε μια δημοκρατία που πεθαίνει, ξεφτιλίζοντας τους νόμους αυτής της δημοκρατίας.  Αμφισβητείται η δημοκρατία, λέτε. Κι αν κάποιος αμφισβητεί τον εαυτό του και οδηγεί και την κοινωνία να αμφισβητήσει τον τρόπο λειτουργίας του, αυτή είναι η ίδια η δημοκρατία. Αλλά μια τέτοια δημοκρατία για λίγους και καλούς, που απελευθερώνει οικονομικούς εγκληματίες για λόγους υγείας ενώ ξεπουλάει και καταστρέφει την δημόσια υγεία, που κυνηγάει ανθρώπους για τα πολιτικά και κοινωνικά τους φρονήματα, που υπερασπίζεται ληστές, που καλλιεργεί το μίσος και τον φόβο δεν αξίζει να λέγεται δημοκρατία. Δεν λειτουργεί, ισοπεδώνει συνειδήσεις. Πολλοί αγώνες έγιναν στο παρελθόν για να μην επιστρέψουμε πίσω στα μαύρα χρόνια. Αυτή η σάπια (αστική) δημοκρατία χρειάζεται να ανατραπεί. Και θα ανατραπεί. Με αγώνες και μόνο.

διαβάστε ακόμα:

1)  κατάσταση πολιορκίας // http://kivdilh-antioxeia.blogspot.gr/2014/12/blog-post_4.html 

2)  Μικρό ζεϊμπέκικο για το Νίκο Ρωμανό // http://kivdilh-antioxeia.blogspot.gr/2014/12/blog-post_5.html

3)  Το φάντασμα του Δεκέμβρη // http://agonaskritis.gr/%CF%84%CE%BF-%CF%86%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B7/