Με αφορμή τη γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά

 

Με αφορμή τη γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά 

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης για τον Αριστερό Σχολιασμό

Δεν υπήρξε ανατροπή, ούτε έκπληξη στην υπόθεση της δολοφονίας της Κάρολαϊν. Αυτό που αρκετοί υποψιαζόμασταν κι αυτό που από την αρχή γνώριζε ο δολοφόνος αποδείχτηκε στο έπακρο. Ούτε διαρρήκτες με καταγωγή από χώρες του εξωτερικού υπήρξαν, ούτε ληστεία, ούτε τίποτα. Μόνο μια μεθοδική, εκδικητική, τιμωρητική και στυγνή γυναικοκτονία μαζί με μια εξίσου αποτρόπαια ζωοκτονία που εκτελέστηκαν από τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, σύζυγο της Κάρολαϊν. Μάλιστα, ο δολοφόνος εκμεταλλεύτηκε την ψεύτικη εικόνα, με την οποία μας βομβαρδίζουν καθημερινά τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ήδη από τη δεκαετία του '90, ότι υπεύθυνοι για την αύξηση της εγκληματικότητας στη χώρα μας είναι οι ξένοι ώστε να παραπλανήσει την έρευνα. 

Τα περισσότερα ΜΜΕ υιοθέτησαν αυτή την εικόνα κι ενάντια σε κάθε δεοντολογίας προσπάθησαν να μας πείσουν ότι μόνο ένας εξωτερικός εγκληματίας θα μπορούσε να προκαλέσει τόσο κακό σε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Μέχρι χθες τουλάχιστον, όταν η Αστυνομία έσπευσε να μεταφέρει στην ΓΑΔΑ για νέα κατάθεση τον 32χρονο σύζυγο της Κάρολαϊν. Σύμφωνα με τα όσα τονίστηκαν σε έκτακτη συνέντευξη τύπου, τα «νέα στοιχεία που έχουν προκύψει δεν μπορούσαν να περιμένουν» και «ο 32χρονος είναι ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας για τα νέα στοιχεία που έχουν προκύψει». Η ομολογία του θύτη έρχεται να συμπληρώσει όλα τα παραπάνω.

Το ζήτημα όμως είναι διαφορετικό. Και όχι αυτό δεν είναι η επίσπευση της σύλληψης του δολοφόνου μια μέρα μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου Χατζηδάκη που καταργεί το 8ωρο και τα συνδικάτα, όπως διαφορά «φωτεινά» μυαλά έγραψαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

«Και ποιο είναι το ζήτημα, λοιπόν;» θα ρωτήσετε. Οι γυναικοκτονίες, προφανώς. Και όχι γιατί αυξάνονται μόνο αλλά και γιατί αποκαλύπτονται όλο και πιο συχνά πλέον. Όλο αυτό μας δείχνει ότι είναι περισσότερο αναγκαία από κάθε άλλη φορά η κατάργηση του σεξισμού στην οικογένεια, στους χώρους εργασίας, στις ανθρώπινες σχέσεις με οδηγό τους αγώνες του γυναικείου κινήματος χωρίς «ναι μεν αλλά» και διάφορες δικαιολογίες που μόνο εμπόδια βάζουν στους αγώνες.

Σε αυτή τη δύσκολη μάχη, κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν χωράει η αντίληψη ότι κάθε γεγονός το αντιμετωπίζουμε σα να είναι η πρώτη φορά και χωρίς άμεση σύνδεση με τον τρόπο που οι νέες εργαζόμενες και οι νέοι εργαζόμενοι έρχονται σε επαφή με τις ιδέες της γυναικείας καταπίεσης. Κάθε γυναικοκτονία, κάθε σεξιστικό έγκλημα συνδέεται άμεσα με τον τρόπο που το κράτος επιχειρεί να ελέγξει τις ζωές χιλιάδων γυναικών, το σώμα, την ψυχή τους και την εργασία τους, που επιβάλλει πρότυπα και συμπεριφορές.

Το υπόβαθρο τέτοιων αποκαλύψεων που μέχρι χθες έμεναν στο σκοτάδι, είναι οι πλούσιοι αγώνες ενάντια στη γυναικεία καταπίεση που έφτασαν μέχρι να ακυρώσουν το σεξιστικό «συνέδριο γονιμότητας», το οποίο οργάνωνε ο σκληρός πυρήνας του κράτους κάτω από την αιγίδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας.

Από τη μια μεριά, η μακρόσυρτη οικονομική κρίση έχει σημάνει επιθέσεις σε βάρος της εργατικής τάξης παντού και χειρότερες συνθήκες εργασίας για τις γυναίκες καθώς και νέους νόμους που επιχειρούν να κανονικοποιήσουν τις βίαιες συμπεριφορές ακόμα και τους βιασμούς. Ταυτόχρονα, οι εργατικοί αγώνες ενάντια σε αυτά τα χτυπήματα φέρνουν εμπειρίες που ανεβάζουν τη συλλογικότητα και την αυτοπεποίθηση των γυναικών που αντιδρούν στην καταπίεση. Και μαζί ανεβάζουν την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση σε πρωτοπόρα κομμάτια που συνδέουν αυτές τις μάχες με την αντίσταση σ’ ένα σύστημα που βάζει το κέρδος πάνω από τις ανθρώπινες ζωές.

Κι εδώ ακριβώς είναι όπου ο Κώστας Τσιάρας, υπουργός Δικαιοσύνης & Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θα όφειλε να μας πει πως θα εφαρμοστεί ο νόμος της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας μετά από άλλη μία γυναικοκτονία. Ιδιαίτερα τώρα, που ο δολοφόνος αποδείχτηκε ότι είναι ένας «πετυχημένος», «λευκός» άντρας από μια «ευτυχισμένη» οικογένεια και όχι ένας «αλλοδαπός, μέλος του οργανωμένου εγκλήματος», όπως ανέφερε η προπαγάνδα των ΜΜΕ μέχρι και πριν λίγες μόνο μέρες.

Εκτενέστερη/συμπληρωμένη μορφή του άρθρου μπορείτε να διαβάσετε στο περιοδικό Ατέχνως