Όταν η αναπηροφοβία κι ο κοινωνικός στιγματισμός γίνονται "τέχνη"... (για την ταινία "Ο Αδερφός μου")

Όταν η αναπηροφοβία κι ο κοινωνικός στιγματισμός γίνονται "τέχνη"...

σχόλιο: Ειρηναίος Μαράκης

Ο υπερτιμημένος Χανιώτης κινηματογραφιστής Θοδωρής Παπαδουλάκης, αυτός ντε που 'χει πάρει εργολαβία τα διαφημιστικά σποτ για τοπικές αλυσίδες σούπερ μάρκετ και εμπορικών επιχειρήσεων που στηρίζουν τα ντόπια προϊόντα ενώ είναι πρότυπα της χειρότερης εργασιακής εκμετάλλευσης, έφτιαξε ταινία μικρού μήκους για τους ανάπηρους συμπολίτες μας. Μέχρι εδώ όλα καλά θα πείτε.

Όμως παίζοντας με την επίκληση στο συναίσθημα -έτσι μας έλεγαν στο μάθημα της έκθεσης την χειραγώγηση των συναισθημάτων του δέκτη για να επηρεάσουμε υπέρ της δίκης μας θέσης, κι εστιάζοντας αποκλειστικά στην προσωπική τραγωδία (του συνοδού κυρίως αλλά και της γυναίκας στο αναπηρικό αμαξίδιο) και προτείνοντας την αυτοδικία ως πρόσκαιρη λύση απέναντι σε ένα ζήτημα καθαρά πολιτικό και κοινωνικό, συναισθηματικοποιώντας κι άρα εξαφανίζοντας το αίτημα για ορατότητα των ανάπηρων συμπολιτών μας, παρουσιάζοντας καταστάσεις που όλοι γνωρίζουμε αλλά που κανένας μας ποτέ, ούτε μία φορά δεν έχει εκφράσει τη διαμαρτυρία του... το μήνυμα δεν είναι αυτό που έπρεπε να είναι.

Ναι, εντάξει, ας πούμε ότι ο δημιουργός προσπαθεί να φτιάξει, δήθεν αλλά ας του αναγνωρίσουμε καλή πρόθεση κι ενδιαφέρον, μια ταινία μικρού μήκους με κοινωνικό μήνυμα. Στην ουσία όμως ο σκηνοθέτης, από την πλευρά του αρτιμελούς που δεν έχει τέτοια προβλήματα δεν διεκδικεί την ορατότητα των ανάπηρων συμπολιτών μας (όπως κι ο βιαστής δεν διεκδικεί να μπει τέλος στον σεξισμό ή όπως ο ιμπεριαλιστής που δεν προωθεί την κοινωνική δημοκρατία στις χώρες της κατοχής του), ούτε περνά κάποιο ουσιαστικό μήνυμα. Αντίθετα, κατασκεύασε ένα, ακόμα ένα, ωραιοποιημένο χριστουγεννιάτικο φιλμάκι τής σειράς για να προκαλέσει οίκτο και μόνο οίκτο του τύπου "το κακόμοιρο παιδί πως ζει έτσι και τι τραβάει" (όπως ακριβώς γίνεται με την καθαρίστρια στο τέλος της ταινίας)...

Ντροπή και αίσχος λοιπόν, αυτό έχουμε να πούμε από την πλευρά μας. Και, σωστά το καταλάβατε, μόνο μποϋκοτάζ θα αξίζε στον σκηνοθέτη και στο έργο του κι όχι διαφήμιση και προώθηση όπως αυτή που απλόχερα του χαρίζουν χρήστες του Facebook, έστω κι από καλή πρόθεση, τοπικά ΜΜΕ (που χαίρονται για την καταγωγή του σκηνοθέτη, λες και έχει σημασία αν το οποιοδήποτε κοινωνικό μήνυμα θα έχει καλύτερη εφαρμογή λόγω εντοπιότητας - να πως καλλιεργείται κι ο τοπικισμός) κι από φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αλλά κι από φορείς που μονοπωλούν τα καλλιτεχνικά ζητήματα των Χανίων. Αλλά, δεν έχουμε αυταπάτες, το μποϋκοτάζ σε αυτή την περίπτωση είναι ουτοπία...