Η ΕΡΤopen ως κατάκτηση του μαζικού αγώνα ενάντια στο μαύρο

Η ΕΡΤopen ήταν (και είναι) παράγωγο και κεκτημένο του ηρωικού, νικηφόρου και μαζικού εργατικού αγώνα που εκδηλώθηκε αμέσως μετά την πρώτη κυβερνητική αναγελλία της επιβολής του μαύρου στην ΕΡΤ. Η ΕΡΤ, οι τοπικές ΕΡΑ και η ΕΡΤopen, οι εργαζόμενοι της δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης μαζί με την γόνιμη και ανυπότακτη στήριξη της ελληνικής κοινωνίας σε πλήθος εργατικών χώρων κατέστησαν πραγματικότητα την δυνατότητα για μια διαφορετική, εναλλακτική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ενημέρωση από τα κάτω χωρίς διευθυντές, μεσάζοντες και διορισμένους καθοδηγητές. Η ΕΡΤopen και το σύνολο της ΕΡΤ ήταν το κέντρο των εργατικών, απεργιακών και κοινωνικών αγώνων μιας κρίσιμης περιόδου ενάντια σε μια πολύ σκληρή πολιτική συμμαχία της Δεξιάς (ΝΔ) με την Σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ) μαζί με τα δεκανίκια, αρχικά του ακροδεξιού ΛΑΟΣ κι ύστερα της ΔΗΜΑΡ, που οδήγησε και στην πολιτική/εκλογική ήττα τους και στην επαναλειτουργία της ΕΡΤ. Ήταν (και συνεχίζει να είναι) ένα παράδειγμα εργατικού ελέγχου, που συντόνισε και συντονίστηκε με τα κοινωνικά κινήματα, με την οικολογία, με κάθε ξέσπασμα της λαϊκής οργής ενάντια στις πολιτικές της κοινωνικής εξαθλίωσης, στα μνημόνια, τον ρατσισμό και τον φασισμό.

Ότι σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιχειρεί, όχι χωρίς αντιστάσεις και διαμαρτυρίες, να επιβάλει τον έλεγχο της πάνω στην δημόσια Ραδιοτηλεόραση, εξαφανίζοντας, γραφειοκρατικοποιώντας και αφομοιώνοντας κάθε κατάκτηση του δίχρονου αγώνα στην ΕΡΤ για το δικό της συμφέρον και για την εξυπηρέτηση των συμφωνιών που άλλοτε θα έσκιζε μαζί με τους Καλφαγιάννηδες και απειλώντας εργαζόμενους αυτό δεν σημαίνει ότι οι αλληλέγγυοι, τα κοινωνικά κινήματα, οι οργανώσεις και οι φορείς που συμμετείχαν σε αυτό τον αγώνα πρέπει να αποχωρήσουν (αποδεχόμενοι μια ήττα που δεν υπέστησαν) από εκεί που προηγουμένως συμμετείχαν, συνδικαλιστικά, ακτιβιστικά και οργανωτικά, επιμένοντας σε μια σειρά από δίκαιες καταγγελίες που όμως παραμένουν στείρες και ανώφελες όταν αρνούνται την μαζική παρέμβαση εκεί που την ανέπτυσσαν. Όταν μάλιστα η σημερινή ΕΡΤ παρέχει πρόσβαση, κάλυψη και δημοσιότητα στην ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, όταν οι για ένα προηγούμενο διάστημα διάφοροι υπερασπιστές του αυτόνομου χαρακτήρα της ΕΡΤopen μέσα κι έξω από το συνδικαλιστικό όργανο της ΠΟΣΠΕΡΤ επιχειρούν να την φιμώσουν για να αποτελέσει ακόμα ένα κυβερνητικό φερέφωνο, όταν κόβονται εκπομπές αλληλέγγυων την ημέρα της επετείου του σαμαρικού μαύρου με άνωθεν εντολή όπως έγινε πρόσφατα στην ΕΡΑ/ΕΡΤ Χανίων, είναι λάθος να μην διδασκόμαστε από την προηγούμενη αγωνιστική εμπειρία της ΕΡΤ για να αναπτύξουμε και να ξανακάνουμε πραγματικότητα την αντίσταση ενάντια σε κάθε μορφή πολιτικού και κοινωνικού ελέγχου μέσα στην ΕΡΤ και όχι μόνο, με επιτροπές αγώνα και επιμένοντας στο να μην παραχωρηθεί ούτε το ελάχιστο κομμάτι ζωικού χώρου στην γραφειοκρατία και στην κυβέρνηση και φυσικά για να μην προβάλλεται η εγκληματική Χρυσή Αυγή.

Χωρίς λοιπόν εσωτερική παρέμβαση, επικοινωνία, δράση και απεργιακό συντονισμό με τους εργαζόμενους εντός κι εκτός της ΕΡΤ ενάντια στην μνημονιακή εξαθλίωση και κόντρα στον αντισυνδικαλιστικό νόμο, χωρίς συζήτηση για την αναγκαία πολιτική προοπτική και για την ρήξη με τις λογικές του συμβιβασμού και της ανάθεσης, χαρίζοντας τις κατακτήσεις ενός προηγούμενου διαστήματος (στις κατακτήσεις συμπεριλαμβάνονται και οι εκπομπές των αλληλέγγυων ατόμων ή κοινωνικών συλλογικοτήτων) και θεωρώντας ότι η τωρινή κυβέρνηση μπορεί να εφαρμόσει όλα όσα θέλει, την στιγμή που υπάρχουν πάμπολλες επί του αντιθέτου αποδείξεις με έντονη απεργιακή και κοινωνική δράση, είναι ουτοπικό, σίγουρα λανθασμένο πολιτικά και βέβαια επικίνδυνο αφού δίνει επιχειρήματα στην αντίθετη πλευρά, να τα βάφουμε μαύρα, να αναπολούμε τα χρόνια του ηρωικού αγώνα ενάντια στο μαύρο και να αναρωτιόμαστε για τον ρόλο, στην καλύτερη περίπτωση, ή να καταγγέλουμε, στην χειρότερη, εκείνες τις δυνάμεις που επιμένουν στην προοπτική της ρήξης που δεν χαρίζει, στο όνομα της δίκαιας αντίδρασης, τις προηγούμενες κατακτήσεις που αποτελούν πρότυπο για την αγωνιστική συνέχεια.

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης (πρώτη δημοσίευση)