Μνημόνια, Λαμπεντούζες, οικονομία, εκλογές και η Αριστερά

Μνημόνια, Λαμπεντούζες, οικονομία, εκλογές και η Αριστερά*

«πως η ανάγκη γίνεται Ιστορία

πως η Ιστορία γίνεται σιωπή»

Ρόζα, Α. Αλκαίος, Θάνος Μικρούτσικος, Δ .Μητροπάνος

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

    Τα εμπόδια που έχει μπροστά της η κυβέρνηση είναι ανυπέρβλητα και για κακή της τύχη δεν φαίνεται φως στο τούνελ, δεν υπάρχει ελπίδα για να πάει μπροστά και να καταφέρει να επιτύχει τους στόχους της. Το χρέος εξακολουθεί να μην είναι βιώσιμο ενώ παράλληλα οι περικοπές δημιουργούν προβλήματα στην καθημερινότητα των πολιτών αφού με την επιχειρούμενη διάλυση της δημόσιας υγείας και παιδείας δεν υπάρχει η δυνατότητα να έχουν μια κανονική και άνετη ζωή. Έτσι οι πολίτες απογοητεύονται, θυμώνουν και ενίοτε παίρνουν στο κυνήγι τους εκπροσώπους της κυβέρνησης, όπως έγινε στην σεισμόπληκτη Κεφαλονιά που οι Δένδιας, Άδωνις και Σαμαράς δεν ήξεραν που να κρυφτούν, ερχόμενοι αντιμέτωποι με την συσσωρευμένη οργή των κατοίκων. Και όσο η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν μπορεί να καλύψει την τρύπα του χρέους άλλο τόσο έρχεται κοντά στην οικονομική χρεοκοπία και στην πολιτική κατάρρευση.

    Η επιστροφή στις αγορές, τύπου Ιρλανδίας, φαντάζει πια αδύνατη, αφού τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων εκτινάχθηκαν στη δευτερογενή αγορά στο 8.5%. Το ρεπορτάζ των Financial Times(1) είναι ξεκάθαρο: «Η Ελλάδα είχε τις μεγαλύτερες παράπλευρες απώλειες από την κατατρόπωση των αναδυόμενων αγορών, καθώς τα ομόλογά της χτυπήθηκαν από έναν χείμαρρο πωλήσεων. Τα 10ετή ελληνικά ομόλογα απέδιδαν 7.62% στις αρχές του μήνα, το κατώτατο σημείο από την έναρξη της κρίσης της Ευρωζώνης αλλά έχουν εκτιναχθεί στο 8.53%... Η προοπτική μιας πιο σφιχτής νομισματικής πολιτικής στις ΗΠΑ σε συνδυασμό με την υποχώρηση της ανάπτυξης έχει ανησυχήσει τους επενδυτές… από την περασμένη κιόλας χρονιά. Οι φόβοι τους αυτοί, όμως, απογειώθηκαν στις αρχές του μήνα από μα μελέτη που έδειχνε τη βιομηχανική παραγωγή να συρρικνώνεται τον Γενάρη στην Κίνα. Αυτό οδήγησε σε μια ύφεση στις αναπτυσσόμενες αγορές που έφτασε την περασμένη εβδομάδα στις αναπτυγμένες – με μεγαλύτερο θύμα μέχρι στιγμής την Ελλάδα.» Και ποια να είναι άραγε η προτεινόμενη διέξοδος από αυτή τη νέα κρίση; Ένα νέο δάνειο άρα ακόμα ένα μνημόνιο. Όμως ούτε αυτή η λύση μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς προβλήματα. Η Τρόικα δεν γνωρίζουμε πότε θα ξαναέρθει στην Ελλάδα και η πίεση για να εφαρμοστεί το πρόγραμμα του ΟΟΣΑ, που παρουσιάζεται ως προαπαιτούμενο για την εκταμίευση των δόσεων που έχουν απομείνει, δημιουργεί επιπρόσθετα προβλήματα. Εάν συνυπολογίσουμε τον αγροτικό ξεσηκωμό, και στην Κρήτη, μαζί με τις διάφορες εργατικές αντιστάσεις (σχολεία-νοσοκομεία-εφορίες), οι οικονομικές αλχημείες για αποπληρωμή του χρέους σε βάθος 50 χρόνων και ο φόβος ενός νέου μνημονίου, καταλαβαίνουμε ότι αρκεί μία σπίθα για να πάρει φωτιά ολόκληρο το σαθρό οικοδόμημα της συναίνεσης και του (αποτυχημένου) success story.

     Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν παλαιότερη θέση μας που δήλωνε ότι «Η έξοδος στις αγορές που έχουν κάνει σημαία τους οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας αποδεικνύεται μια φούσκα. Όσο κι αν επιμένουν οι Σαμαράς-Βενιζέλος τους επόμενους 6 μήνες για μια τέτοια λύση, ας έχουμε ξεκάθαρο ότι στην πραγματικότητα όλο αυτό δεν έχει να κάνει με το τέλος της κρίσης, αλλά με τους τεράστιους μηχανισμούς χρήματος που έχουν επιστρατεύσει οι διάφορες τράπεζες. Οι επενδυτές δεν ελπίζουν στην ανάκαμψη των χτυπημένων οικονομιών. Αντίθετα τζογάρουν, ίσως να είναι και οι χειρότεροι παίκτες πόκερ στον κόσμο, σε μια σειρά άλλα προϊόντα, ελπίζοντας ότι θα είναι κερδισμένοι.» (2) Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η κυβέρνηση δεν θα προσπαθήσει να φέρει εις πέρας τις υποχρεώσεις της, προσπαθώντας να μετατρέψει σε πλεονέκτημα τις αδυναμίες της. Θα συνεχίσουν ακόμα κι όταν μαυριστούν στις εκλογές, εκτός κι αν προλάβουν να πέσουν κάτω από την λαϊκή δυσαρέσκεια και τους κοινωνικούς αγώνες. Και εδώ είναι ζήτημα ύψιστης σημασίας εάν αυτές οι αδυναμίες αξιοποιηθούν για να μπει ένα τέλος στις μνημονιακές πολιτικές ή εάν τους επιτρέψουμε να φτάσουν μέχρι το τέλος (μας). Η αγώνες και η στάση της Αριστεράς θα καθορίσουν τις εξελίξεις.

Οι εργατικοί αγώνες και η Αριστερά

    Δυστυχώς η επίσημη Αριστερά βρίσκεται πίσω από τις εξελίξεις. Η ηγεσία του ΚΚΕ προτιμά να χτίζει κόκκινα μέτωπα και συντονισμούς με τον εαυτό του και στο όνομα μιας απροσδιόριστης ενότητας, ίσα-ίσα για να μην απογοητεύσει τους δικούς του ψηφοφόρους και υποτιμώντας τους αγώνες της περιόδου. Ακόμα χειρότερα, δεν έχει να προτείνει κάτι ουσιαστικό ως πρότασή εξόδου από την κρίση. Και φυσικά, αξιοποιώντας τις προτάσεις για αντικαπιταλιστική έξοδο από την κρίση μόνο και μόνο για να τις στιγματίσει ως προτάσεις που συμπορεύονται με την επίσημη πολιτική των μνημονίων - και όλα αυτά από ένα κόμμα που με συνέπεια τόσα χρόνια κατήγγειλε τις δυνάμεις του ευρωμονόδρομου μόνο και μόνο για να τις υπερασπιστεί, έστω και εκούσια, αντί να ενισχύσει το ρεύμα των ρήξεων και των ανατροπών που μεγαλώνει μέσα στην ελληνική κοινωνία.
   Από την άλλη πλευρά, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει ρίξει την προσοχή της στις αυτοδιοικητικές εκλογές μετριάζοντας την πολιτική της και προσπαθώντας να κερδίσει μετριοπαθείς, το λιγότερο ψηφοφόρους, επιλέγοντας ως υποψήφιους ανθρώπους που έχουν υποστηρίξει τα μνημόνια (Βουδούρης) και υποτιμώντας επίσης τους αγώνες που ανοίγουν. Όχι, ευτυχώς, χωρίς, αντιδράσεις. Ακόμα και μέσα στην Κεντρική Επιτροπή του οι φωνές ενάντια σε αυτή την τακτική έκαναν τη διαφορά. Αλλά, κατά τη γνώμη μας, δεν φτάνουν. Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βασικά στελέχη του που υποχωρούν όλο και πιο δεξιά στο ζήτημα του χρέους(3), ξεχνώντας ακόμα και προγενέστερη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικούσε την δημιουργία μιας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, που θα μπορούσε να αναλάβει τη διερεύνηση ποιο κομμάτι του χρέους είναι απεχθές, δηλαδή παράνομο, και ποιο θα μπορούσε να αποπληρωθεί(4). Όλα τα παραπάνω είναι στην ουσία τους μια τακτική ήττας, που δεν βοηθάει σε τίποτα τον κόσμο της δουλειάς που θέλει να σταματήσει εδώ και τώρα η καταστροφική πολιτική των μνημονίων, των σκανδάλων και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

    Μόνο οι αγώνες μπορούν να δώσουν και να φτάσουν, σε μια άλλη ανατρεπτική προοπτική. Συγκεκριμένα οι απεργίες στα νοσοκομεία, στις εφορίες και στα σχολεία, ο αγώνας στην ΕΡΤ που συμπλήρωσε 8 μήνες, ο αγροτικός ξεσηκωμός ενάντια στα χαράτσια κάθε είδους και στην υποτίμηση με χιλιάδες τρόπους της παραγωγής, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και του νερού. Και όλα αυτά με εξώστρεφη δράση των ίδιων των εργαζόμενων και κάνοντας γόνιμη σύνδεση με όλα τα άλλα αγωνιστικά μέτωπα. Το καλύτερο παράδειγμα είναι αυτό της ΕΡΤ: οι εργαζόμενοι συμμετείχαν στο συλλαλητήριο ενάντια στο ξεπούλημα του ΑΔΜΗΕ την Τετάρτη 29/1, στην Αθήνα και στη διαδήλωση των εργαζομένων σε διαθεσιμότητα στις 31/1. Ασφαλώς, η κοινή αγωνιστική συμπόρευση των διάφορων χώρων δεν θα πρέπει να περιμένει να ξεκινήσουν κάπου, κάποιες  επιθέσεις για να προχωρήσει σε κινητοποιήσεις. Τώρα, πριν ξεκινήσει το νέο κύμα διαθεσιμότητας στους δήμους, για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα, πρέπει να πραγματοποιηθούν απεργίες και καταλήψεις και ρίζωμα στους χώρους και στις γειτονιές. Και φυσικά, με την καλύτερη δυνατή οργάνωση. Ενάντια στα εμπόδια που βάζει, όπου και όπως μπορεί η παλιά συνδικαλιστική γραφειοκρατία (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) αλλά και συγκεκριμένα κομμάτια της αριστερής γραφειοκρατίας. Δεν μπορεί για παράδειγμα να υπάρχει απεργιακή κινητοποίηση των υγειονομικών και των νοσοκομείων το πρωί της Πέμπτης, 6/2 και το ΠΑΜΕ καταγγέλλοντας τις άλλες παρατάξεις και στο όνομα μια απροσδιόριστης ενότητας να καλεί στην δική του, απογευματινή, κινητοποίηση, αυτοδιαφημιζόμενο ως ο μοναδικός συντονισμός που μπορεί να οδηγήσει σε ρήξεις κι ανατροπές ενώ στη πραγματικότητα υποτιμά και τις διεργασίες που γίνονται στην βάση όλων των εργατικών σωματείων, και την προσπάθεια του τοπικού συντονισμού που, στα Χανιά τουλάχιστον, προσπαθεί να αποκτήσει μόνιμο χαρακτήρα, διασπώντας (το ΠΑΜΕ) στην ουσία την ενότητα της εργατικής τάξης. Τα ίδια και χειρότερα, ισχύουν για την ΑΔΕΔΥ που αντί να εξασφαλίσει ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις που είχαν αποφασίσει οι εργαζόμενοι στο τέλος της εβδομάδας ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις σε Παιδεία-Υγεία θα βοηθηθούν με όλους τους τρόπους στον συντονισμό τους, προτίμησε να αποφασίσει για μια 24ωρη απεργία στις 12 ή στις 13 Μάρτη, που μπορεί να μετατραπεί σε 48ωρη. Κι όμως, οι δύο απεργιακές κινητοποιήσεις βγήκαν από τα κάτω και με δυνατή πίεση πάνω στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία του κάθε χώρου – φανταστείτε πως θα ήταν η κατάσταση εάν δεν υπήρχε η δράση της βάσης των εργαζομένων. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ «αυτή τνη πρόταση (η απεργία στις 12 ή 13/2) υπερψήφισαν οι ΠΑΣΚ (Ντριβάλας), ΠΑΣΚ (Κουτσιουμπέλης), ΔΑΚΕ, Δημοσιοϋπαλληλική Ανατροπή (Μπαλασόπουλος) και η Αυτόνομη Αριστερά Ριζοσπαστική Συνεργασία (ΑΑΡΣ- η παράταξη που πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ). Την ίδια πρόταση για απεργιακή κινητοποίηση είχε και το ΠΑΜΕ, αλλά με άλλο πλαίσιο».(5) Περιττό και να αναλύσουμε την επιμέρους στάση των παρατάξεων, οι προσκείμενες σε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ είτε υποστήριζαν ότι δεν μπορούν αν παρθούν αποφάσεις αφού δεν έχει εκλεγεί πρόεδρος στην ΑΔΕΔΥ, είτε κάνοντας επίθεση στους συντονισμούς που έχουν υπάρξει, και οι της Αριστεράς να προτείνουν στην ουσία προτάσεις αποκλιμάκωσης. Αλλά με τέτοια Αριστερά δεν μπορούμε να πάμε μπροστά…

Φασισμός, ρατσισμός, ιμπεριαλισμός

      Εκτός από τους εργατικούς αγώνες υπάρχουν και οι αντιφασιστικοί-αντιρατσιστικοί αγώνες, που βρίσκονται άμεσα συνδεδεμένοι μεταξύ τους. Είναι μια παρατήρηση που δεν διεκδικεί την πρωτοτυπία, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι έχει χάσει και τη σημασία της. Η Χρυσή Αυγή με την ξεδιάντροπη στήριξη της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου προσπαθεί να ξαναχτίσει τα τάγματα εφόδου της και να βγει πάλι στους δρόμους να τρομοκρατήσει ή μάλλον να προσπαθήσει να τρομοκρατήσει τον κόσμο των λαϊκών γειτονιών. Κάτω από αυτό το πρίσμα είναι αρκετά ξεκάθαρο γιατί επιτέθηκαν δυο φορές μέσα σε λίγε μέρες στη γειτονιά του Παύλου Φύσσα, κατεβάζοντας πανό στη μνήμη του ήρωα και προσπαθώντας να επιτεθούν στην κατάληψη Ρεσάλτο, πάντα με την όχι και τόσο διακριτική βοήθεια της αστυνομίας. Το όργιο καταστολής από την πλευρά της αστυνομίας ενάντια στις αντιφασιστικές διαδηλώσεις, η σύλληψη του Κούρδου πολιτικού πρόσφυγα και αντιφασίστα και η προστασία της φασιστοσύναξης των νεοναζί της Χρυσής Αυγής δείχνουν ποιες είναι οι προθέσεις τους. Όσο θα πηγαίνουμε στις ευρωεκλογές και όσο η κυβέρνηση θα αδυνατεί να εφαρμόσει το ληστρικό πρόγραμμά της, τόσο θα ενισχύουν τους νεοναζί δολοφόνους όπως τον Κασιδιάρη που έχει το θράσος να δηλώνει ότι η Χρυσή Αυγή έχει ήδη καταθέσει το νέο της όνομα (Εθνική Αυγή) εάν δε εγκριθεί από τον Άρειο Πάγο η συμμετοχή της συμμορίας στις εκλογές. Βέβαια, η Χρυσή Αυγή μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να πετύχει ούτε έναν από τους στόχους της που εκτός από τις απόκτηση προσβάσεων άμεσα στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς είναι να συσπειρώσει και την βάση της. Είναι χαρακτηριστικό ότι το φασιστικό μάζεμα για τα Ίμια ήταν πολύ μικρότερο από το περσινό αλλά και από περασμένων ετών. Αυτή η αδυναμία της Χρυσής Αυγής είναι φανερή τόσο στους ίδιους, όσο και στο αντιφασιστικό κίνημα. Όσο για την καινούργια ονομασία, που προσπαθεί να ξεπλύνει το πρόσφατο εγκληματικό και ναζιστικό παρελθόν της συμμορίας για να συσπειρώσει ακριβώς του ψηφοφόρους της, στο χέρι μας είναι να  βάλουμε ένα τέλος.

    Όμως οι χρυσαυγίτες δρουν έχοντας και πολιτική στήριξη από τις ίδιες τις επιλογές της κυβέρνησης και της ΕΕ. Ο ρατσισμός της ελληνικής κυβέρνησης και της ΕΕ δολοφονεί και δίνει αέρα στους νεοναζί στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ολόκληρη. Το ρατσιστικό έγκλημα στο Φαρμακονήσι και ότι ακολούθησε επιβεβαιώνουν αυτή τη θέση μας – η κυβέρνηση επιχείρησε να το συγκαλύψει και  Χρυσή Αυγή έβγαλε τάγμα εφόδου σε παρέλαση μίσους και τρομοκρατίας βεβηλώνοντας το τόπο δολοφονίας του Παύλου Φύσσα και προσπαθώντας να χτίσει νέους Άγιους Παντελεήμονες στην καρδιά εργατικών συνοικιών. Και εδώ είναι που τα καθήκοντά μας είναι τεράστια: θα εμποδίσουμε τους νοσταλγούς του Χίτλερ να αξιοποιήσουν την προεκλογική περίοδο για να πατήσουν πόδι στις γειτονιές μας, δοκιμάζοντας εκ νέου το κουστούμι του υπεύθυνου πολιτικού για την Βουλή και την τηλεόραση, ή θα κλιμακώσουμε τη δράση μας για να τους εξαφανίσουμε από τον τόπο μας και κατ’ επέκταση από την Ευρώπη;

     Δυστυχώς, όπως και σε όλα τα άλλα ζητήματα, η επίσημη Αριστερά μένει πίσω – δεν βοηθάει στον αντιφασιστικό/αντιρατσιστικό αγώνα, κάνοντας εκπτώσεις σε προηγούμενες θέσεις της, λειτουργώντας ως εμπόδιο στη δράση του αντιφασιστικού κινήματος. Δεν είναι δυνατό να βγαίνει στην τηλεόραση η Βούλτεψη από τη ΝΔ και να εγκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν έχει βγάλει ανακοίνωση για την Κεφαλονιά δίνοντας βάρος μόνο στο έγκλημα στο Φαρμακονήσι και ο εκπρόσωπος του κόμματος αντί να την καταγγείλει δημόσια, αυτή και την παράταξή της, ως υπεύθυνους και για τα δύο προμελετημένα εγκλήματα, να ψελλίζει ότι ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε ανακοίνωση για την Κεφαλονιά! Είναι ντροπή μπροστά στην μεγάλη επίθεση λιτότητας της κυβέρνησης και την αξιοποίηση του ρατσισμού ως όπλο διάσπασης της ενότητας της τάξης μας η αντιπολίτευση να σκύβει το κεφάλι και να υποχωρεί μπροστά στις ορέξεις του αντιπάλου. Το ψήφισμα που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ για το Φαρμακονήσι σε συνεδρίαση του περιφερειακού συμβουλίου Κρήτης είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα υποχώρησης: ζητά να βρεθούν οι ένοχοι για το έγκλημα ΑΝ υπάρχουν και διεκδικεί να αλλάξει η ευρωπαϊκή πολιτική, για να ωφεληθούμε από τα κέρδη της ‘νόμιμης’ μετανάστευσης και για να αντιμετωπιστεί η ‘λαθραία’! Τα λόγια περιττεύουν.

22 Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα Δράσης κατά του φασισμού και του ρατσισμού

       Γι’ αυτό μπροστά στην προσαρμογή της αντιπολίτευσης χρειάζεται να δράσουμε ενωτικά και αντιφασιστικά για να τσακίσουμε τους νεοναζί αλλά και για να μην απογοητεύσουμε τον κόσμο της εργασίας που διεκδικεί μια μαχητική, ριζοσπαστική, αντιφασιστική λύση και να τραβήξουμε την επίσημη Αριστερά στην αντιφασιστική δράση – γιατί δεν είναι η Αριστερά ο εχθρός αλλά όσοι επιβουλεύονται την καθημερινότητα μας. Να παλέψουμε για ανοιχτά σύνορα και για όλους τους εργάτες, για νομιμοποίηση των μεταναστών, για να κλείσουν τα γραφεία-ορμητήρια των ναζί, να σταματήσει η χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό και από διάφορους επιχειρηματίες, οργανώνοντας τη διεθνή αντιφασιστική ημέρα δράσης στις 22 Μαρτίου για να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους θέλουν να μας επιστρέψουν σε εποχές Ολοκαυτώματος και φασισμού, για να πάψουν να στοχοποιούνται μετανάστες, Ρομά, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, άτομα με ειδικές ανάγκες. Στη Βρετανία τα συνδικάτα μαζί με την κίνηση «Ενωμένοι Ενάντια στο Φασισμό» με τη στήριξη κοινοτήτων, τη στήριξη του ΑΚΕΛ που καλεί τους Κύπριους, οργανώνονται για να δώσουν μια δυνατή απάντηση από το Λονδίνο. Γλασκώβη, Κάρντιφ, Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Βαρσοβία, Βιέννη, Κοπεγχάγη, Νέα Υόρκη, Μελβούρνη, Παρίσι, κι ο κατάλογος διευρύνεται συνεχώς. Στην Αθήνα, όπου θα πραγματοποιηθεί αντιφασιστικό συλλαλητήριο, ήδη το Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας και συνδικάτα όπως η ΠΟΕΔΗΝ, η ΠΟΣΠΕΡΤ, η ΟΛΜΕ, η ΕΙΝΑΠ, η ΕΥΑΘ, ο Σύλλογος Φιλοσοφικής καλούν στις 22 Μάρτη ενώ καλεί με τη σειρά του και το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ. Ακριβώς, η ίδια εικόνα ισχύει για την Θεσσαλονίκη και τα Χανιά όπου θα πραγματοποιηθούν αντίστοιχα συλλαλητήρια. Συγκεκριμένα για τα Χανιά το μεγάλο αντιφασιστικό ραντεβού, που έχει παγκρήτιο χαρακτήρα, θα πραγματοποιηθεί στην πλατεία της Αγοράς στις 12.30μμ και ήδη καλούν μια σειρά συνδικάτων, οργανώσεων και συλλογικοτήτων όπως οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, η ΚΕΕΡΦΑ, το Κοινωνικό Στέκι-Στέκι Μεταναστών, η Κοινωνική Κουζίνα, το Κύτταρο Χαλέπας, οι φοιτητές και άλλοι πολλοί φορείς από Χανιά, Ρέθυμνο και Ηράκλειο.

Για την Αριστερά της αντικαπιταλιστικής ανατροπής

       Οι μάχες που έχουμε μπροστά μας μπορούν να κωδικοποιηθούν πολύ απλά ως μάχες ενάντια 1) στον καπιταλισμό 2) στον ρατσισμό και φασισμό και 3) στο νέο ιστορικό συμβιβασμό. Στα προηγούμενα αναφερθήκαμε ήδη, ας συμπληρώσουμε και κάτι περισσότερο για τον ιστορικό συμβιβασμό, που παραβλέπει τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας για ανίερες συμμαχίες που οδηγούν σε νέες ήττες, σε νέες Βάρκιζες και σε νέα 1989. Η ευθύνη των επίσημων κομμάτων της Αριστεράς είναι πολύ μεγάλη. Ένας κυνικός θα έλεγε ότι δεν τον ενδιαφέρει η τύχη αυτών των κομμάτων και θα μπορούσε να το στηρίξει με χιλιάδες λογικά και πειστικά επιχειρήματα και ότι λίγο θα τον ένοιαζε εάν αυτά τα κόμματα καταστρέφονταν μια ώρα αρχύτερα με τους τόσους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις που κάνουν. Αλλά δεν είναι έτσι, στην πολιτική δεν χωράει μνησικακία, δεν χωράει όμως και αδιαφορία. Όσο αυτοκαταστροφικός κι αν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ (και το ΚΚΕ, φυσικά), όσο κι αν βαδίζει στα τυφλά, εμάς θα πρέπει να μας απασχολεί ότι στην παρακμή του και εξαιτίας των υποχωρήσεών του, θα πάρει μαζί του και τον κόσμο της δουλειάς, τη νεολαία, τις γυναίκες, τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους, δίνοντας έτσι σε (νέο)φιλελεύθερους, ναζί και σαμαράδες να σηκώσουν κεφάλι δηλώνοντας ότι «όλοι ίδιοι είναι, σας τα λέγαμε, η Αριστερά έχει καταστρέψει τον τόπο, το Πολυτεχνείο ήτανε πληγή κι η Μεταπολίτευση ένα ψέμα» και να επιμένουν στην αποδόμηση του Μαρξ με γηπεδικούς όρους. Ας είμαστε ξεκάθαροι, ας είμαστε ειλικρινείς, για μια φορά έστω, ας παραδεχθούμε: ο ΣΥΡΙΖΑ (και το ΚΚΕ, μην το ξεχνάμε) δεν θέλουν την κοινωνική ανατροπή, δεν πιστεύουν σε καμία επανάσταση, πόσο μάλλον σε μια εργατική/σοσιαλιστική επανάσταση ή καλύτερα, δεν πιστεύουν ότι με αυτό τον τρόπο μπορεί να δοθεί λύση και μάλιστα οριστική, στα προβλήματα. Η ανάλυσή τους φτάνει μέχρι τη διαχείριση αυτού του συστήματος, με αριστερό προσωπείο (και ενίοτε με δεξιά τσέπη) και γι’ αυτό υποτιμούν τον κόσμο της δουλειάς που έχει ξεσηκωθεί παντού (βλέπε ΕΡΤ μέχρι Σκουριές), γι’ αυτό απέχουν των αντιφασιστικών μαχών και της σύγκρουσης με τις ρατσιστικές πολιτικές της κυβέρνησης, γι’ αυτό κλείνουν τους διάφορους αγώνες (Χαλυβουργία, απεργία καθηγητών κτλ), γι ‘αυτό συμμαχούν με Τατσόπουλους και Βουδούρηδες. Όχι ο Τσίπρας δεν έχει κάνει κανένα λάθος στην πολιτική του μέχρι σήμερα, ούτε στις ζήτημα των εκλογών, ούτε φυσικά στις επιλογές του ή της ηγετικής ομάδας του, απλά εφαρμόζει την πολιτική του αντίληψη για διεύρυνση στη μεσαία τάξη – που προλεταριοποιείται. Εφαρμόζει την τακτική των Λαϊκών Μετώπων της δεκαετίας του ’30 που είχαν πρώτη προτεραιότητα τη συμμαχία με τους δημοκράτες και μόνο κατ’ όνομα ριζοσπάστες αστούς, εφαρμόζει την τακτική του μακαρίτη Μπερλινγκουέρ με τον ιστορικό συμβιβασμό χριστιανοδημοκρατίας και κομμουνισμού, εφαρμόζει την τακτική της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στην Ιταλία που από την στήριξη του αντικαπιταλιστικού μετώπου κατέληξε να στηρίζει την εισβολή στο Ιράκ. Που κατέληξαν τα Λαϊκά Μέτωπα; Ποια ήταν η τύχη της Ισπανικής Επανάστασης ή της Ελληνικής Αντίστασης; Στον Χίτλερ, στον Φράνκο, στο παρακράτος της Δεξιάς όπου ψήφιζαν δέντρα και νεκροί, στην προδοσία των αγώνων. Και που είναι το κόμμα του Μπερλινγκουέρ σήμερα, το ένδοξο ΚΚΙ; Στις συγκεντρώσεις του μάζευε πλήθος εργατών, τι έγιναν όλοι αυτοί, που χάθηκαν; Ας δούμε επίσης, που κατέληξε η Ιταλία σήμερα με αυτή την Αριστερά που είχε, ας δούμε που κατέληξε η Ελλάδα όπου η Αριστερά της δεν κατέβασε τη σημαία του αγώνα. Δύο διαμετρικά αντίθετες εικόνες – αν και το κίνημα στην Ιταλία αναγεννιέται, με όλα τα γνωστά προβλήματα αλλά κάνει βήματα προς τα μπρος – υπάρχουν κι εκείνοι οι αμετανόητοι που ονειρεύονται τον Τσίπρα πρόεδρο της Κομισιόν. Όσο για τη περίφημη διεύρυνση, θα φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα, όσο επιμένουν σε συνεργασία με όψιμους αντιμνημονιακούς που όμως ψήφισαν με χέρια και πόδια τα μνημόνια και το μεσοπρόθεσμο, όσο επιμένουν σε συνεργασία με ρατσιστές (βλέπε την περίπτωση Καρυπίδη στη Μακεδονία) και όσο αδιαφορούν για τη στήριξη των αγώνων, καίγοντας ακόμα και τα καλά χαρτιά τους, όπως την υποψηφιότητα της Αγλαΐας Κυρίτση, εργαζόμενης στην ΕΡΤ που εκφώνησε το πρώτο ιστορικό δελτίο μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο.

     Αυτή η κατάσταση πρέπει να ανατραπεί. Χρειάζεται κλιμάκωση των δράσεων μας για να αποφύγουμε τον επικίνδυνο σκόπελο του ιστορικού συμβιβασμού που καλλιεργείται και από το ΚΚΕ με τον μονομέτωπο αγώνα ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην πραγματικότητα ο ‘αγώνας» είναι διμέτωπος γιατί στοχοποιεί εκτός του ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθώς και τις άλλες δυνάμεις, και το κίνημα, και όπως αναλύσαμε καλλιεργείται και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τρία είναι τα απαραίτητα βήματα δράσης προς την κλιμάκωση 1) το ρίζωμα των εργατικών αγώνων και ο συντονισμός μεταξύ τους, μαζικοποιώντας τα απεργιακά συλλαλητήρια όπου γίνονται 2) οργανώνοντας μια επιτυχημένη διεθνής ημέρα δράσης ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό στις 22 Μάρτη. Έτσι ώστε ούτε Σαμαράς να ψάχνει εκλογικό σωσίβιο πνίγοντας παιδιά μεταναστών στο Φαρμακονήσι, ούτε υποτιμώντας τα ευρύτερα ζητήματα για χάρη μεγάλων και δήθεν ευέλικτων εκλογικών συμμαχιών και στο όνομα ότι τώρα ψηφίζουμε αυτοδιοικητικά – ο αντιρατσισμός, ας πούμε, δεν μπορεί να εξαφανιστεί όταν η κυβέρνηση και η ΕΕ ενισχύουν τη Χρυσή Αυγή και υπάρχουν περιφέρειες (Κρήτης) που έχουν ψηφίσει τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, τύπου Αμυγδαλέζας(7) και 3) ενισχύοντας την αντικαπιταλιστική Αριστερά που στηρίζει τους αγώνες και δεν περιμένει τις εκλογές για να δράσει αλλά οργανώνεται μαζί με τον κόσμο της δουλειάς για ρήξεις κι ανατροπές στη κατεύθυνση «της ανατροπής και της αντιστροφής των συνεπειών της εφαρμογής των μνημονίων. Στην κατεύθυνση της διαγραφής του χρέους της ρήξης με το ευρώ και την ΕΕ, της επιβολής του εργατικού ελέγχου στις τράπεζες και στις επιχειρήσεις, την παραγωγή και τη διανομή τροφίμων στις πόλεις και την ύπαιθρο».(8) Κλιμακώνοντας μάλιστα τους αγώνες, δυναμώνει η προοπτική να καταγράψουν οι κάλπες τη μαζική τροφή στα Αριστερά. Η ενίσχυση και η στήριξη του αντικαπιταλιστικού ρεύματος και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η καλύτερη απάντηση απέναντι στους συμβιβασμούς και στο νέο ιστορικό συμβιβασμό, η καλύτερη εγγύηση για να ξηλώσουμε τρόικες, μνημόνια και φασίστες με βάση τη δύναμη των εργατών.

     Με λίγα λόγια, η λύση πρέπει να είναι αντικαπιταλιστική και διεθνιστική, να μην περιχαρακωθεί μέσα στα στενά σύνορα της Ελλάδας και χωρίς τον ψεύτικο κοσμοπολιτισμό της ΕΕ και της ΟΝΕ, αλλιώς… Πόσο σίγουροι είμαστε ότι θα επιβιώσουμε ως τάξη, ως συλλογικότητες, ως άτομα, από ένα νέο ’89;

σημειώσεις-παραπομπές

(1)     Σαμαράς – ενάντια στην οικονομική χρεοκοπία και στην πολιτική κατάρρευση, Σωτήρης Κοντογιάννης στην Εργατική Αλληλεγγύη, Νο 1108, όπου οι πληροφορίες που χρησιμοποιήσαμε  και το απόσπασμα από το ρεπορτάζ των Financial Times

(2)     Ήρεμα, ήρεμα δεν είμαι (παρα)τρομοκράτης, Αγώνας της Κρήτης, 14/1/2014

(3)     Διαβάστε σχετικά το σχόλιο μας «Ο Τατσόπουλος έφυγε, ο ρεφορμισμός μένει. Και όχι μόνο…», ΑτΚ, 22/1/2014
(3.α.)   ΚΚΕ και αποδέσμευση από ΕΕ, Παναγιώτης Μαυροειδής, αριστερό blog, 5/2/2014 - http://aristeroblog.gr/node/2291

(4)     ΣΥΡΙΖΑ –Από την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου στο 5% του Σταθάκη, Εργατική Αλληλεγγύη, Νο 1108, όπου αντιγράφουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«Η επίσημη Αριστερά διαφωνούσε. Στην πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για στάση πληρωμών και διαγραφής του χρέους ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπαρέθετε την ιδέα της δημιουργίας μιας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου. Η επιτροπή αυτή, έλεγε, θα αναλάβει να διερευνήσει ποιο κομμάτι του χρέους είναι ‘απεχθές’ (δηλαδή παράνομο) και ποιο θα πρέπει τελικά να εξυπηρετηθεί. Το υπόδειγμα ήταν ο Ισημερινός –όπου η κεντροαριστερή κυβέρνηση του Ραφαέλ Κορέα ‘κούρεψε’ με τη μέθοδο αυτή το 2008 το 80% περίπου του δημόσιου χρέους. Το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ έγινε η ‘διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους’.

Πριν λίγες μέρες ο Σταθάκης εξήγησε σε τι ακριβώς μεταφράζεται το ‘μεγαλύτερο μέρος του χρέους’. Παράνομο, είπε, μιλώντας στο ραδιοσταθμό του ΣΥΡΙΖΑ ‘Στο Κόκκινο’, είναι το 5% μόνο του χρέους. «Είναι τα εξοπλιστικά προγράμματα και ο εξηλεκτρισμός του ΟΣΕ, που δεν έγινε ποτέ. Είναι περίπου το 5%. Η μεγάλη πλειοψηφία του χρέους, πάνω από 90%, είναι παραδοσιακό, δημόσιο χρέος των αγορών, δηλαδή των ομολόγων. Εκεί δεν υπάρχει νομική διαδικασία για να αμφισβητηθεί». Αντί για την διαγραφή, τώρα ο Σταθάκης προτείνει ένα μορατόριουμ στους δανειστές μας –με πολύ χαμηλά έως και μηδενικά τοκοχρεολύσια για τρία-τέσσερα χρόνια, μέχρι να ορθοποδήσει η οικονομία. Μετά θα το πληρώσουμε κανονικά. Όσο για την ΕΛΕ, αυτή είναι πρακτικά άχρηστη. Το απεχθές χρέος είναι 5%. Τελεία και παύλα.»

(5)           Τι περιμένει η ΑΔΕΔΥ;, Νεκτάριος Δαργάκης, Εργατική Αλληλεγγύη, Νο 1108

(6)          για την αντιφασιστική μέρα στις 22 Μάρτη στην Κρήτη, στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο επισκεφτείτε τα παρακάτω ιστολόγια (blogs) – http://antifacreta22mar.wordpress.com και http://athensantifa22mar.wordpress.com
(6.α.)  για πληρέστερη ενημέρωση σχετικά για την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ όπου οι αναφορές του «απομακρύνονται από τις θέσεις, τους στόχους και τους αγώνες του αντιρατσιστικού κινήματος» διαβάστε στη δήλωση του εκλεγμένου με την Αντικαπιταλιστική Αριστερή Παρέμβαση στην Κρήτη, Σεραφείμ Ρίζου, στον Ατκ, 6/2/2014 - http://bit.ly/1fJXia5

(7)     σε αυτό το ζήτημα θα επανέλθουμε με την πρώτη ευκαιρία, η περίοδος αναδεικνύεται πλούσια για θεωρητικές συζητήσεις και κυρίως για πρακτική δουλειά, εννοείται ανατρεπτική

(8)        από δήλωση του περιφερειακού σύμβουλου, εκλεγμένου με την Αντικαπιταλιστική Αριστερή Παρέμβαση στην Κρήτη, Σεραφείμ Ρίζου και με αφορμή τις κινητοποιήσεις των αγροτών, όπου εκφράζει την στήριξή του αγώνα τους

* ως αρχική σκέψη για τίτλο είχαμε το «Αριστερά τραγικής ποιότητας» που όμως απορρίφθηκε για προφανείς λόγους. Δεν είναι δυνατό να κάνει κανείς κριτική στη δράση της Αριστεράς, αξιοποιώντας τα φασιστικά επιχειρήματα του Υπουργού Προστασίας του Αστυνομικού και του Νεοναζί, Νίκου Δένδια -  ούτε για αστείο, πόσο όταν βρίσκεσαι ενάντια στις πολιτικές των μνημονίων και των φασιστών.