Από την Ταξική στην Αταξική κοινωνία. Το επαναστατικό κόμμα.

   

    Η φυσική ροή της Ιστορίας είναι το γκρέμισμα της Ταξικής Κοινωνίας και η οικοδόμηση της Αταξικής. Και πέρα απ' τις επιθυμίες μας αποτελεί και μια αναγκαιότητα. Αλλά τίποτα δεν γίνεται αυτόματα ή με μια απλή επίκληση στο πνεύμα του Μαρξ. Στην Ιστορία έχουν γίνει και πίσω βήματα, καθυστερώντας για λίγο την πρόοδο. Και μιλάμε για γεγονότα βασισμένα σε ξεκάθαρα υλικά αίτια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα από τη Ρώσικη Επανάσταση. Η απομόνωση οδήγησε στην άνοδο μιας νέας τάξης και στην ήττα. Η θεωρία του Τρότσκι για Διαρκή Επανάσταση ήταν σωστή αλλά χωρίς οργάνωση με ρίζες στον κόσμο η ανασυγκρότηση του επαναστατικού κινήματος ήταν κάτι παραπάνω από δύσκολη, ήταν τραγική. Έμειναν όμως οι εμπειρίες της περιόδου που διδάσκουν ότι για να γραφτεί η Ιστορία χρειάζεται η άμεση δράση των απλών ανθρώπων της εργατικής τάξης κι όχι η αναμονή της οριστικής λύσης που θα έρθει αυτόματα γιατί αυτό απαιτεί το ιστορικό συνεχές. Ούτως ή άλλως η μεταφυσική δεν έχει ρόλο στα ζητήματα του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού. Αυτά είναι πλάνες των αστών που για χρόνια ασκούσαν εξουσία με αυτόν τον τρόπο.
    Άρα για να περάσουμε από την Ταξική στην Αταξική κοινωνία χρειαζόμαστε πλήθος κόσμου, εργατών - αγροτών - φοιτητών, που θα μπει στη δράση, θα ριζοσπαστικοποιηθεί μέσω αυτής, θα οργανώσει τις δικές του αυτόνομες δομές - εργατικές επιτροπές ας πούμε, και θα τολμήσει την ανατροπή μέσω του εργατικού ελέγχου πάνω στην παραγωγική διαδικασία.(Και τα παραδείγματα από την απεργιακή πάλη της τελευταίας χρονιάς είναι χαρακτηριστικά: Χαλυβουργία, Ελευθεροτυπία, νοσοκομείο Κιλκίς).
    Τέλος, μην ξεχνάμε, την απαραίτητη οικοδόμηση ενός εργατικού επαναστατικού κόμματος με τα πιο προχωρημένα κομμάτια των μαχητών, ώστε να συνολικεύει την ταξική εμπειρία, να διδάσκει και να διδάσκεται από την τάξη, να παλεύουν από κοινού. Και το σημαντικότερο: Να μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική παρεμβαίνοντας μαζικά στους αγώνες και να μην υποχωρεί στην κρίσιμη στιγμή υπογράφοντας Βάρκιζες με την άρχουσα τάξη, συγκυβερνώντας με τη Δεξιά το '89 ή να προτείνει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους αντί της διαγραφής του και να υποχωρεί στις πιέσεις των "από πάνω" για χάρη κάποιας δήθεν ρεαλιστικής πολιτικής...


Ειρηναίος Μαράκης