Για το τούρκικο δημοψήφισμα (πρώτες εκτιμήσεις)

Για το τούρκικο δημοψήφισμα

Η τελευταία ενημέρωση για το δημοψήφισμα στην Τουρκία, δίνει (στο 96% της καταμέτρησης) στο ΝΑΙ ένα ποσοστό γύρω στο 51,90% ενώ στο ΟΧΙ ένα ποσοστό στο 48,30%, με υπέροχη της άρνησης για την αναθεώρηση του Συντάγματος στα παράλια της Μικράς Ασίας και στις περιοχές των Κούρδων. Αλλά οι μεγάλες πόλεις, ίσως κρίνουν τα αποτελέσμα. Στην τουρκική ομογένεια το ΝΑΙ προηγείται.
Όπως φαίνεται η (πιθανή και οριακή) νίκη του Ερντογάν στο δημοψήφισμα θα είναι πύρρειος.

Αποδεικνύεται λοιπόν, ότι είναι ένας "Σουλτάνος" με πήλινα πόδια - ανατρέποντας στην πράξη τις ακροδεξιές, στην ουσία τους, θεωρήσεις (και... επιθυμίες) σχετικά με τη δυνατότητα του να επηρεάζει τις εξελίξεις στη γείτονα χώρα (λογική που έχουν υιοθετήσει τα ντόπια ΜΜΕ και όχι μόνο). Κι ας πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη εκστρατεία τρομοκρατίας υπέρ του ΝΑΙ (και νοθείας, υπάρχουν αρκετές καταγγελίες: η Αντιπολίτευση ζητά την επανακαταμέτρηση περίπου για το 60% των ψήφων) σε συνεργασία του επίσημου κράτους και των ακροδεξιών συμμοριών Αν δεν υπήρχε η επιθετική πολιτική της ΕΕ που αναπτύχθηκε το προηγούμενο διάστημα στο όνομα της υπεράσπισης της δημοκρατίας, με ξεκάθαρο ισλαμοφοβικό και ρατσιστικό υπόβαθρο, είναι σίγουρο πως ο Ερντογάν δεν θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τις ψήφους των Τούρκων μεταναστών.

Όμως τα σπουδαία εντοπίζονται αλλού: σύμφωνα με τον Θανάση Καμπαγιάννη το άθροισμα των ψήφων των κομμάτων του ΝΑΙ, του AKP και του MHP, στις εκλογές του Νοεμβρίου 2015 ήταν περίπου 30 εκατομμύρια ψήφοι και 60% σε ποσοστό. Με ίδια (αν όχι μεγαλύτερη) συμμετοχή, το ΝΑΙ παίρνει 24 εκατομμύρια ψήφους και 51%. Ο Ερντογάν εχασε εκατομμύρια ψηφοφόρους του, παρά την τρομοκρατία, τον πόλεμο κατά των Κούρδων και την εθνικιστική αντι-τρομοκρατική υστερία.

Κι αυτό, νομίζω, πως είναι ένα πολύ σημαντικό μάθημα για όλους μας: ιδιαίτερα γι' αυτούς που υποτιμούν, κι εντός της ελληνικής Αριστεράς, τις δυνατότητες των λαών να αντιλαμβάνονται με γόνιμο τρόπο πως ο δρόμος της καταπίεσης είναι δραματικά αντίθετος από την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των αναγκών τους. Κι ειδικά όταν μιλάμε για ένα λαό που έχει δώσει μια σειρά από αγώνες από την εξέγερση της πλατείας Γκεζί μέχρι την ανατροπή της απόπειρας πραξικοπήματος πριν λίγους μήνες.

Το ζήτημα είναι λοιπόν τώρα τι αντιστάσεις θα αναπτυχθούν στην Τουρκία από τον κόσμο της εργασίας.

Αριστερός Σχολιασμός
16/4/2017