Σχολιασμός - Κρίση, μνημόνιο και εργατική αντίσταση.

'Ενας χρόνος μετά το περίφημο Μνημόνιο του Παπανδρέου και της τρόικα που θα έσωζε Ελλάδα κι Ευρώπη από την κρίση του ευρώ και την χρεοκοπία αποδεικνύεται και επισήμως αποτυχημένο. 'Οχι μόνο η κρίση "χτύπησε" Ιρλανδία και Πορτογαλία (με επίθεση του ΔΝΤ εκεί για 3η φορά στην ιστορία της χώρας!), με αδυναμία της άρχουσας τάξης να διαχειριστεί αυτό το ντόμινο χρεοκοπίας αλλά και εδώ η κυβέρνηση βρίσκεται σε αγωνιώδεις διαπραγματεύσεις για τη διαμόρφωση νέου "πακέτου διάσωσης;, ύψους 60 δις € για να καλυφθούν οι δανειακές ανάγκες του 2012-13 καθώς η Ελλάδα δεν μπορεί να επιστρέψει στις αγορές όπως εκτιμούσε το Μνημόνιο. Με λίγα λόγια κι όσον αφορά την ελληνική/ευρωπαική οικονομία "η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής απέθανε".
Παράλληλα η τρόικα και οι ευρωπαικές κυβερνήσεις αμφιβάλλουν για τη δυνατότητα της ελληνικής κυβέρνησης να επιβάλλει τα νέα μέτρα. 'Οχι μόνο γιατί τα μέτρα είναι θηριώδη, με ασφαλιστικό που θα κόψει περισσότερο τις συντάξεις, για νέα μείωση της απασχόλησης στο δημόσιο κι απολύσεις που παρακάμτουν τις αντιδράσεις των συνδικάτων αλλά και λόγω της οργής γι' αυτές τις βίαιες θυσίες με ενεργητικό παράγοντα τις μάχες που έδωσαν οι εργαζόμενοι ενάντια σε όλες τις επιθέσεις. Από Μάη σε Μάη, ο ρυθμός των πανεργατικών απεργιών που επέβαλε ο κόσμος στις συνδικαλιστικές ηγεσίες παραμένει ασίγαστος - παρά τις όποιες προσπάθειες περιγραφής της Πανεργατικής στις 11 Μάη ως καμπή των αγώνων στην Ελλάδα. Οι επιθέσεις των ΜΑΤ σε απεργούς κι συνδικαλιστές και τα παράλληλα ρατσιστικά πογκρόμ από τη Χρυσή Αυγή με συγκεκριμένη στοχοποίηση αποδεικνύει και εδώ την στενωπό που βρίσκεται η κυβέρνηση κι οι συνοδοιπόροι της...
Μπορεί η κρίση να μην έχει πάρει τις διαστάσεις της δεκαετίας του 1930 αλλά η ίδια δυναμική της πόλωσης είναι ξανά ορατή. Εκεινή η δεκαετία είχε από τη μια μεριά την άνοδο του Ναζισμού κι από την άλλη τη Γαλλία και την Ισπανία του 1936... Την ελπίδα κι αναγκαιότητα για μια νέα κοινωνία μέσα από την ανατροπή του καπιταλισμού.